Gerçi oradan ayrılalı biraz vakit geçti. Sıcağı sıcağına yazılsa daha güzel olurdu elbette.

Biraz şiire benzeyen bir kaç not almışım belediye otobüsünde iken. Evvela onları paylaşayım. Devamı nasıl gelir şimdi bilmiyorum.

Hani annesinin kucağında uyur ya insan güvende, sakin ve huzurlu...

Hani emindir ya her ihtiyacının karşılanacağından adeta Kâbe’de Rahman'ın misafiriymiş gibi.

Kendisinin bile ıttılaı olmayan ihtiyaçları anında cevap bulacakmış gibi...

Adetâ muhabbetten bir kundakla sarmalanmış gibi...

Muhabbet, samimiyet, hürmet ve merhamet hâlesi içinde sıcacık bir kucaklanma...

Evet Adıyaman’ın tadı damağımda kaldı hakikaten.

Risale-i Nur’a müntesib her şeyi güzelce sahiplenen Adıyamanlı kardeşlerimi cidden tebrik ediyorum. Allah onlardan razı olsun.