Ay damıtılıyor evinde Emil’in
Sen/inle pırıl pırıl yanan Ay
Yalçın tepeler üstünde yeni
Gök şehri Paris girişinde

Duygularda çizilmiş senfoni Ay’a
Seyrederek dokunuyor ayetlerden
Yeniden yükselen kelimelerle
Ay doğuyor peygamberlerden

Ne kelimelerdi değen geceye
Kırılıyordu Ay karşılarında
Gece billur gül açılıyordu
Gündüze gerince beyaz cüppesini

Seninle yıkanıyorlardı dolunay
Kara bir büyüyü bozarak ayca
Mecide döndürüyordu seni içinde

Ateşin büyüsüydü kırılan Ay’da
Kırılmış kristal kelimelerden
Gündüzü geceye ekliyordu Ay
Kendi konuşmasıyla dolduruyor
Yeni aydınlığa Ay gökyüzünü