Bismillahirrahmanirrahim

Cenab-ı Hak (c.c), Sâd Suresi 41-44. ayetlerinde meâlen şöyle buyuruyor:

41 . (Ey Resûlüm!) Kulumuz Eyyûb’u da an! Hani, Rabbisine: “Doğrusu şeytan (hastalığımdan dolayı yakınlarıma verdiği vesveseleriyle) bana bir yorgunluk ve bir elem dokundurdu!” diye seslenmişti.

42 . (Ona:) “Ayağın ile (yere) vur! (İşte) bu yıkanılacak ve içilecek (ve böylelikle şifâ bulacağın) bir serin (su)!” (dedik.)

43 . Tarafımızdan bir rahmet ve (selîm) akıl sâhibleri için bir ibret olmak üzere ona (Eyyûb’a) hem âilesini hem de onlarla berâber bir mislini daha bağışladık.

44 . (Ona:) “Eline bir demet sap al da onunla (zevcene) vur ve yemînini bozma!” (dedik). (*) Gerçekten biz onu sabırlı bir kimse olarak bulduk. (O) ne iyi kuldu! Hakîkaten o, dâimâ (Allah’a) yönelen bir kimse idi.

(*) Eyyûb (AS) zevcesinin i‘tikāden yanlış bir konuşması sebebiyle, sıhhat bulduğu zaman, ona yüz değnek vuracağına yemîn etmişti. Fakat o hanımcağız, hastalık günlerinde kendisine gāyet fedâkârca hizmet ettiği için Allah-ü Teâlâ ona böyle, yüz fesleğen sapından oluşan bir demetle şeklî ve latîf bir cezâyı kâfî görmüştü. (Nesefî, c. 4, 66)