“An”ı doldurmak, nefesleri “Hakla” buluşturmak meselesi meselelerin büyüğü. Bu büyük görülürse büyük zannedilen nice meselenin küçücük olduğu görülür, kendiliğinden çözüldüğü fark edilir.

Zihin akışında, kalp seylinde,  hakikati içte sabit kılmak, dışa taşımak; haftada bir kaç defa sohbete gitmek, günde bir kaç sayfa okumakla mümkün olur mu? Bir gruba dahil olmak, bir mürşide, hocaya intisap etmek kurtuluş için yeterli mi?

Risaleler kütüphanede kitap karıştırılarak yazılmadı; yazılış serüveni hakikate erişmenin usulünü de gösteriyor gerçekte. Siyasetten uzak duruşu, günlük gündeme dalmaması, gözünü gönlünü koruması; Said Nursi’den devşirilecek nice şeylerden bir kaçı!

O Barla'ya tatile gitmedi, Çınar ağacı ve Katranağacı üzerine uyumak için de kulübecik yapmadı! Bu bize ne söylüyor?

Parmak ucu dokunuşlar, göz ucu okumalar hakikate götürür mü? Bu kadar kolaysa bu hal ne?

Ne diyordu Üstad “Cenab-ı Hakkın rızası ihlas ile kazanılır, kesret-i etba ile değil.”

İhlası kazanmak Allah'ın inayetiyle olur. Onun tevkifine mazhar olmak için çokça gayret etmek lazım.

Yine Risalelere döner, Said Nursi'ye bakarsak bunun böyle olduğunu görürüz; keza bu başka büyükler için de geçerlidir.

Hangi mürşit, hangi meşrep takip edilirse aynı yola çıkar; zira bütün Hak meşrepler ziyasını Kur'an'dan alır.

En başta Rehber-i Ekmel Resül-ü Ekrem’in ( A.S.M.) Hira'ya yürüyüşü, bu yürüyüşün neticelendikleri; tüm zamanlara çok şey söylediği gibi bugüne de söylüyor.

Bir Peygamber varisine tabi olmak, onun Kur'an ve sünnet öğreticiliğinden istifade etmek, anlarını gayretle doldurmak; Rahmet-i İlahiden umulur ki kurtuluşa eriştirir.

“An”ı Hakla buluşturmak, “an”da Hakta yok olmak kendi başına olması zor. Bir mesleğe girmek, bir meşrebe dahil önem arz ediyor. Onun için sohbetlere devam, hususi okumalara devam, ciddiyetle, sebatla devam.