Büyük insanlar, vazifelerini yapıp tarihe mal oldukları zaman, gelecek nesillere örnek olacak hizmetleri, eserleri ve hayatları ile hatırlanır ve örnek alınırlar. Bu insanların büyüklükleri, arkalarında bıraktıkları eserler, toplumda yaptıkları tesirler,  ne ölçüde hatırlandıkları ve anıldıkları ile ölçülür.

Büyük insanların en önemli özelliklerinden birisi de, yıllar geçtikçe daha çok sevilir ve daha çok anlaşılırlar. Çünkü böyle insanlar, getirdikleri prensip ve yazdıkları eserler ile yalnız bulundukları zamana ışık tutmazlar. Onlar geleceğe doğru bir projeksiyon tutarak, asırların problemlerine de çözüm getirirler.

Bu ölçüler göz önüne alındığında, Bediüzzaman’ın çağını aşan büyüklüğü net bir şekilde ortaya çıkmaktadır. Yıllar geçtikçe ona olan iştiyak ve ihtiyaç artmakta, bütün dünyayı daha çok saran bir ilgi ve heyecan ile okunmaya ve anlaşılmaya çalışılmaktadır.

Yaşadığı yıllarda tam bir cendere ve tarassut içinde, insanlara ulaşılması engellenen ve toplum ile arasına maddi engeller konarak unutturulmaya çalışılan Bediüzzaman, bütün bu beşeri ve maddi engelleri aşarak, inayet-i İlahi ile muhtaç insanlara ulaşmayı başarmış ve mesajını dirayetli ve liyakat sahibi insanlara iletmiştir.

Bu başarının esas sırrının ‘’ihlas’’ olduğuna şüphe yoktur. Feraset ve basiret sahibi insanlarımız, nesillerin iman selameti için her şeyini feda etmekten çekinmeyen ve karşılığında Allah’ın rızasından başka hiçbir şey talep etmeyen bu çilekeş dava adamına sahip çıkmış ve bağrına basmıştır.

Hapislerin, sürgünlerin, zehirlenmelerin, ailesinden ve tüm yakınlarından uzaklarda bir hayat yaşamaya mecbur bırakılmanın ve suikastlarla geçen bir hayatın mükafatı pek büyük olmuştur.  Ücra bir köyde yakılan iman meşalesinin, dalga dalga yayılarak tüm dünyayı aydınlatmaya başlamasının başkaca bir izahını bulmak da kolay değildir.

Burada önemli bir imtihan ile karşı karşıyayız. Üstad Bediüzzaman’ı anarken işin merasim boyutundan daha ziyade, onun fikirlerini anlama ve onun bizden istediklerinin takipçisi olmak zorundayız.  Üstad’ın büyük mirasına sahip çıkarken, bu mirasın, onu seven ve takip etme iddiasında olan bütün insanlara bakan vechesini daima göz önüne almalı, herkesi kapsayan yönlerine ve mesajlarına çok özel ve yerinde vurgular yapmalıyız.

Çünkü Üstad Bediüzzaman’ın talebelerinden ve sevenlerinden istediği en önemli hususun; muhabbet, uhuvvet, ihlas ve tesanüdün tesisi ve devamının sağlanması olduğunu göz önüne alırsak, İttihad-ı İslam’ın tahakkukuna giden yolun buradan geçtiğine asla şüphe yoktur. ‘’Muhabbet, uhuvvet, sevmek; İslamiyetin mizacıdır, rabıtasıdır’’ diyen bir Üstad’ın talebelerine yakışan en büyük hasletlerin başında, işte bu hususlar gelmektedir.

Hızla geçip giden bu fani ve kararsız ömrün en mükemmel şekilde geçirilmesi, dua ve muhabbet ile hatırlanmanın ve insanların kalbinde bu güzel hasletlerle yer almanın yolu budur.

Herkes elini çabuk tutmalı, muhabbet ve uhuvveti tesis etmek için eline geçen fırsatları çok iyi değerlendirmelidir.  Eğer herkes bulunduğu yerden bir adım öne çıkar ve birbirine yaklaşmak için üzerine düşeni yaparsa, bu muhabbet ve tesanüdün tesis edilmesinin önünde hiçbir engel kalmayacaktır. Fakat herkes yerinde durur ve bütün adımları karşı taraftan beklerse, daha çok hazanlar yaşamaya devam ederiz.

‘’Biz muhabbet fedaileriyiz, husumete vaktimiz yoktur’’ prensibini öncelikle kendi dairemiz içinde hayata geçirmeli ve taviz verilmez bir prensip haline getirmeliyiz. Bunu gerçekleştirdikten sonra, yakın ve komşu daireler ile mutlaka ‘’mürüvvetkarane muaşeret’’ ölçüsü dahilinde yakın münasebetler kurulmalı ve bunun için de hiçbir fedakarlıktan kaçınılmamalıdır.

Bediüzzaman’ı anmak ve anlamak, ancak bu şekilde mümkün olabilecektir.