Hep deriz ya; insanlık bozuldu diye… Artık kadınlar, erkek olmaya çalışıyor, erkekler gibi giyiniyor, konuşuyor, çalışıyor, yaşıyor. Fıtratını inkâr ediyor. Erkekler de kadınlara benzemeye çalışıyor. Kılık kıyafetinden, hâline tavrına, oturuşuna-kalkışına… Değişenler, dönüşenler, başkalaşanlar öne çıkarılıyor, reklamı yapılıyor, özendiriliyor. Toplum cinnet geçiriyor. Fıtratlar kayıyor. Ne kadın, tam olarak erkek olabiliyor; ne de erkek kadına dönüşüyor. Ama insanlık hem erkeği, hem kadını kaybediyor. Nereye gidiyoruz? Bu yokuşun sonu hangi uçuruma toslamakla bitecek? İnsanlık topyekûn bir kıyamete, kendi elleriyle mi sürükleniyor?

“İnsanlığın öncüsü, rehberi, hayırlı yollardaki ümit ışığı olacak ümmet” nerede? Yoksa bu hastalıklı çağ; “inkâr”ı inanç yaparak, “dinsizliği” dine çevirerek, ulusları birbirine kırdırarak, müslümanları birbirine öldürterek, kadının ipini erkeğe, erkeğin ipini kadına çektirerek onları da yuttu mu?

İnsanlık Allah’tan uzaklaşarak, kendinden, fıtratından utanıp uzaklaşarak nereye vardı? Bu vardığı nokta, kurtuluşun başladığı yer mi, yoksa umudun tükenip helâkin başladığı yer mi? Biz, Allah’tan uzaklaşınca mı daha mutlu olduk, ona yaklaşınca mı? Biz fıtratımızı köreltip vicdanımızı susturduğumuzda mı huzurluyuz, yoksa ruhumuzla barış yaptığımızda mı?

Kafaların, gönüllerin bulandığı bu çağda, ya Râbbi, bizi bize bırakma! “Biz kendimize zulmettik. Şayet Sen bizi bağışlamazsan, bize rahmet etmezsen, şüphesiz helâk olanlardan oluruz.” (Bkz: el-A’râf, 23)

Kaynak: Melike Şahin

Yeni Akit