Bismillahirrahmanirrahim

Cenab-ı Hak (c.c), Hacc Suresi 15-17. ayetlerinde meâlen şöyle buyuruyor:

15 . Kim Allah’ın, dünyada ve âhirette ona (peygamberine) aslâ yardım etmeyeceğini sanıyorsa, o hâlde göğe (evinin tavanına) bir sebeb (ip) uzatsın; sonra (onu boğazına geçirerek, nefesini) kessin de baksın; (bu) hîlesi, öfkelenmekte olduğu şeyi (Allah’ın Peygambere yardımını) hiç giderebilecek mi?

16 . İşte onu (Kur’ân’ı) böyle apaçık âyetler hâlinde indirdik; şübhesiz ki Allah, (hikmetine binâen, kendi lûtfundan) dilediğine hidâyet verir.(1)

17 . Îmân edenler, yahudi olanlar, sâbiîler (yıldızlara ve meleklere tapanlar), hristiyanlar, mecûsîler (ateşe tapanlar) ve (Allah’a) şirk koşanlar var ya, şübhesiz ki Allah, kıyâmet günü bunların arasını (hükmederek) ayıracaktır. Muhakkak ki Allah, herşeye hakkıyla şâhiddir.

1- “Dalâletin gāyet müdhiş ma‘nevî elemini hisseden bir adama, îmân ile hidâyet ihsân etmek; eğer tevhîd (Allah’ın birliği) nazarıyla bakılsa, birden o cüz’î (küçük) ve âciz (güçsüz) ve fânî (ölümlü) adam, bütün kâinâtın Hâlık’ı (yaratıcısı) ve Sultânı olan Ma‘bûdunun (ibâdet ettiği Zât’ın) muhâtab bir abdi (kulu) olmak ve o îman vâsıtasıyla bir saâdet-i ebediyeyi ve şâhâne ve çok geniş ve şa‘şaalı (parlak) bir mülk-i bâkîyi ve bâkî bir dünyayı ihsân etmek ve onun gibi bütün mü’minleri dahi derecelerine göre o lûtfa mazhâr etmek olan bu ihsân-ı ekber (en büyük iyilik) yüzünde ve sîmâsında, bir Zât-ı Kerîm ve Muhsin’in (ikrâmı ve ihsânı sonsuz olan Zât’ın) öyle bir hüsn-i ezelîsi ve öyle bir cemâl-i lâyezâlîsi (ebedî ve ezelî güzelliği) görünür ki, bir lem‘ası ile (parıltısıyla) bütün ehl-i îmânı kendine dost ve hâs (çok husûsî) kısmını da âşık yapıyor.” (Şuâ‘lar, 2. Şuâ‘, 5)