Çile çekmiş yıllarca, ağlamış için-için,
Her şeyi feda etmiş, Allah’ın emri için.
 
Ruhunda açılmış, o onulmaz yaralar,
Ehl-i vicdan olanın, yüreğini paralar.
 
Ey Sevgili! Demeden, eğilmiş bak başları,
Daha Kemâl bulmadan, o sübyancık yaşları.
 
İlk âyet oku! demiş, ateş düşmüş içine,
İlim öğrenmek için, gidecekmiş ta! Çin’e.
 
Öz Yurdunda Çin gibi, kalıvermiş yabancı,
Daha lise çağında başlamış, kutsal sancı.
 
Hep de Fransız kalmış, çözememiş bir türlü,
İstiyormuş ki olsun, o da Aydın! Kültürlü!
 
Kalbi katı olanlar, kalın bir duvar örmüş,
Gerici olduğunu, duvar ardından görmüş.
 
Almaz isen okullara; elbet geri kalırlar,
Gider, tahsillerini, Yurt dışında alırlar.
 
Gerçekleşir böylece Yüce Resûl’ün (a.s.m.) emri,
İlmin değişmez dili beynelmilel değil mi?
 
Yüzde doksan Müslüman, sayımları yapılır,
Allah’ın bu emrine, tehevvürle bakılır.
 
İmtihanlar, problem! Giremezler gönlünce,
Bu korkuyu yaşarlar; yaşadığı ömrünce.
 
Her daim suçlu gibi, tereddüt yaşıyorlar,
Yılmaz kahraman gibi, örtüyü taşıyorlar.
  
Üniversite kazandı… Giremiyor içeri,
Her daim kapıdadır, emirber yeniçeri.
  
Bir kere yok deyince; yok olur hak ve hukuk,
Gözlerinden dökülür, yaşları soğuk-soğuk.
 
Bir küçük ihlâl olsa, gelir İnsan Hakları,
Bu koskoca ihlâle; tıkalı kulakları.
 
Prangalar ayakta, taşıyorlar yılmadan,
Ömürleri hederdir, örtü serbest olmadan.
 
Siyasîler, yıllarca, istismar eylediler,
Hakkınızı, iktidarda, savunuruz dediler.
 
Ama zoru görünce; sözlerini yediler,
Mazerete sığınıp; durum nazik dediler.
 
Yeni Yasa yapılır; Örtü gündeme gelmez,
Milletin Meclisinden; Millete müjde gelmez.
 
Bir gün kırılır elbet! Prangalar, zincirler;
Gönüllerde açılır, lâle, sünbül, ve güller.