Öğretim Görevlisi Adem Arslan’ın yazısı

Çocuk şefkat ister.

Sevmek, sevilmek ister.

Çocuk merhamet ister, ilgi ister.

Çocuk değer görmek ister.

Büyükler gibi önem görmek ister.

Ciddiye alınmak ister.

Bazen elinden tutulmak bazen bırakmak bazen de sımsıkı sarılmak ister.

Rabbi Hebli Minessalihin ister... Dua ister.

Anne babanın gözlerinde güven ister…

Önce sevgi, sonra bilgi ister.

Helal lokma ister.

Hoşgörü ister aldırmazlık değil…

Çocuk Ne istemez?

İlgisizlik istemez.

Korku içinde yaşamak istemez.

Kavga ve gürültülü ortam içinde yaşamak istemez.

“Yaramaz çocuk, azgın, laftan anlamaz çocuk” ifadelerini istemez.

Zorbalık, ihmal, istismar hiç istemez.

Sevgisizlik istemez yoksa çiçek gibi bakılmazsa kurur gider.

Kızmak, bağırmak, hakaret istemez çocuk.

Dövmek, sövmek, yermek istemez.

Tehdit, şiddet, kıyaslanmak istemez.

Aşağılanmaktan, olumsuz sıfattan hiç hoşlanmaz.

Suçlamayı, suçlanmayı sevmez.

Ne Yapmalıyız?

Çocuğu olan onunla çocuklaşsın…

Çocukla iletişim monolog değil diyalog halinde olmalı. Yani kaşılıklı? Nasıl? Anlayışla…

Çocukları ciddiye alarak onlara büyükler gibi önem vererek güven duygusunu kazandırmalıyız.

İknadır medenileri galebe, icbar değil… En medenidir aslında çocuk… Safi…

Sevdirmeli, müjdelemeli. Nefret ettirmemeli.

Kardeşler arasında ayrımcılık yapılmamalı…

Yapmadığınız şeyleri neden söylüyorsunuz yapın diye… Önce biz yapmalıyız değil miydi?

Çocuk yetiştirmek için önce kendimizin yetişmesi gerek… Nasıl? Oku. Seni yaratan Rabbinin adı ile oku..

Adaleti gözetmeli, Hz. Ömer gibi ama...

Davamız olmalı. Güzel insan olmak. İyi anne baba olmak. O’na layık kul olmak tabi ki.

Çocuk bu, hata yapacak, düşe kalka büyüyecek. Hata yapar ama kişiliğine zarar verme.

Dua ile…