Tel Aviv yönetimi, "İsrailli esirleri ateşkesle değil de Hamas'a baskı yaparak" geri alma gayesiyle 18 Mart'ta Gazze'ye saldırılarına yeniden başladı.

Ancak savaşın ateşkesten sonraki ikinci safhasında, askeri saldırıların yanı sıra "insani baskı" yönü öne çıktı. Zira İsrail, 2 Mart'tan itibaren insanları aç ve susuz bırakıp "tahliye" emirleriyle sistematik olarak yerlerinden etti.

Savaş öncesinde her gün yaklaşık 500 tırın girdiği Gazze'ye özellikle son bir ayı aşkın sürede hiç yardım girmedi. Un ve yakıtın tükenmesiyle nisan ayı başında fırınlar da kapandı ve Gazze'deki açlık gittikçe büyüdü.

Hal böyle olunca Gazzelilerin hayatı da kendi tabirleriyle "cehenneme" döndü.

AİLELER ÇÖP YIĞINLARININ ARASINDA YAŞIYOR

Kuzeydeki Beyt Lahiya kentinden Gazze kentindeki Yermuk Mülteci Kampı'na göç eden aileler çöp yığınlarının arasına kurdukları çadırlarda kurtlanmış unlarla pişirdikleri ekmekleri yemeye başladı.

Evlerinin İsrail ordusu tarafından bombalandığını ve Yermuk'e geldiklerini anlatan Ummu Ayiş, "Bu çöplüğe geldik. Hayatımız cehenneme döndü. Hiçbir şeyimiz yok." dedi.

Saldırılarda 2 oğlunu kaybettiğini anlatan Ummu Ayiş, "Evlatlarını kaybetmiş bir annenin ruh hali nasıl olur?" diye sordu.

Ummu Ayiş, "Bu çocuklar da onların çocukları değil mi? Bizim neler çektiğimizi görsünler. Bu çocuklar aç. 1-2 kilo unla ekmek yapıp açlıklarını gidermeye çalışıyoruz. Savaşı bitirin, sınır kapılarını açın da insan gibi yemek yiyelim. Bu çocuklar, benden yiyecek istiyor ama bir şey veremiyorum." diyerek İslam dünyasına seslendi.

Çocuklarının karnını doyurmak için ekmek pişiren bir diğer anne Ummu İbrahim de çöp yığınlarının içinde ekmek pişirmekten duyduğu rahatsızlığı dile getirdi.

Hasta olduğunu ve ilaç bile alamadığını söyleyen Ummu İbrahim, insanlardan ümidi kestiğini sadece Allah'a güvendiğini dile getirdi.

TEMEL GIDALARIN FİYATLARI ÇOK YÜKSEK

Sabir Muhammed Subh ise "Beyt Lahiya'dan bu çöplüğe geldim. Bu hayatı yaşamaya mecbur bırakıldık çünkü İsrail, Beyt Lahiya'da üzerimize bomba ve kurşun yağdırıyordu." dedi.

Çoğu küçük çocuklardan olmak üzere 30-35 kişilik büyük bir ailesi olduğunu anlatan Subh, çarşı pazara gidip elleri boş döndüklerini, sınır kapılarının kapalı olmasından ötürü un, şeker ve pirinç gibi temel gıdaların fiyatlarının da fahiş bir şekilde arttığını söyledi.

"Sadece nefes alıyoruz, yaşadığımız falan yok. Ölsek de kurtulsak." diyen Subh, Arap ülkelerinin onların bu halini görmemesinden şikayet etti.

aa