Asrın başlarında Risale-i Nur adlı eserleri yazarak dinsizlik ve inançsızlık felsefesini yok edecek formülleri bizlere hediye eden Bediüzzaman, aslında inançsızlığı öven bütün fikirlerin de bel kemiğini çoktan kırmıştır. Ancak o herhangi bir özel fikri ismen çürütmekten ziyade, her dönemde farklı adlarla doğacak inançsızlığı genel ve temelden formüllerle çürütmüştür. Risale-i Nur programlarından istifade edenler, kendi dönemlerindeki dinsizlik felsefesinin etkilerini yok edecek temel formülleri yine oradan bulabileceklerdir. Tembelliği ve hazırcılığı bırakıp inancımıza yapılan saldırılara Risale-i Nur’la cevap vermemiz gerekiyor. Biz de çalışmamızda böyle bir yol takip edeceğiz.

Risale-i Nur’un mantığımıza hediye etmiş olduğu ispat formüllerini karşılaştığımız bu yeni duruma uygulayarak, Dawkins’in fikirlerinin ne kadar mantık dışı olduğunu göstermeye çalışacağız. Bu arada Evrim’i çürütmek demek, Evrim Teorisini deneysel ya da bilimsel olarak çürütmek değildir. Evrimcilerin istediği de bizi imkanlarımızın kısıtlı olduğu kendi alanlarına çekip orada yenmektir. Doğacı ve Tesadüfçü  Evrim felsefesi, inkar-ı mutlak fikrinin şu zamandaki bir görüntüsü olduğuna göre, doğrudan o teorinin değil de onun dayandığı mantıki ve felsefi temellerin yanlışlığını ortaya koyacağız. Bu temelleri ortadan kaldırdığımızda, sadece Evrim teorisini değil, adı her ne olursa olsun inançsızlığın güç alacağı bütün alanları yok edeceğiz. Çünkü bilimsel süsü verilen bütün o “inkarcı teoriler” bilim yoluyla ismen çürütülseler de, temeldeki felsefe devam ettikçe bütün o batıl düşünceler yepyeni bilimsel teori ambalajlarında önümüze yeniden konulabileceklerdir.

Bu girişten sonra tabiat (doğa-Natur) kavramının ne olduğunu da anlamaya çalışalım sizinle. Tabiat her şey ve hiçbir şeydir. Evet doğa her şeydir çünkü gördüğümüz her şey tabiat olarak adlandırılır. Doğa hiçbir şeydir çünkü tabiatın elle tutulabilir, gözle görülebilir mücessem bir şahsiyeti ve varlığı yoktur. Bediüzzaman tabiatı bir kanun ya da tüzüğe benzetir ki, kesin haklıdır. Üstelik tabiatı oluşturan bütün o farklı parçalar, kendilerinin neyin parçası olduklarının bile bilincinde olmayan bilinçsiz parçalardır. Bütün bu bilinçsiz parçaların birleşip de bilinçli bir seçme eylemi gerçekleştirip “bilinci” oluşturmaları kadar da saçma bir iddia hiçbir zaman olmamıştır. İşte doğal seçilim iddiası basitçe, “bilinçsiz doğanın bilinçli bir seçim yapması” olarak özetlenebilecek mantıksız bir önermedir.

Elbette Dawkins gibi düşünürler, teorilerini bu oldukça mantıksız temelden oldukça ve oldukça uzaklara çekerek, terimin aslındaki mantıksızlığı da örtmeye çalışırlar. Öyle bilimsel vurgularla bu kavramı boğarlar ki, insanın “Doğanın Seçemeyeceğini” düşünmeye bile hali kalmaz. Somut bir örnek verelim isterseniz. Doğal seçilimciler, bir uçan sincabın paraşütsü derisinin varlığını “doğal seçilime” bağlarlar. Buna göre güya milyonlarca yıl boyunca ağaçlarda yaşayan sincapların bazıları ağaçlardan atlaya atlaya böyle bir deriye kavuşmuşlardır.  Güya doğa, yüksek ağaçlarda daldan dala atlamayı seven bu sincap türü için böyle bir paraşüt tasarlamıştır. Halbuki paraşüt ya da kanat tasarımı bilinçli bir müdahaleyi gerektirir. Kaldı ki ağaçtan atlayan ilk sincap muhtemeldir ki ölecek ya da sakat kalacaktır. Böyle bir sincabın genlerini sonraki nesillere nasıl geçireceği ise koca bir soru işaretidir. Zaten normal sincapların hiçbirinde biz böyle bir atlama meyli görmüyoruz. Çünkü sincaplar ölmek ya da yaralanacaklarını az da olsa hissetmektedirler. Uçan sincapların ise, neden böyle ölümü göze alırcasına milyonlarca yıl boyunca kendilerini ağaçların tepelerinden yerlere fırlattığını kimse açıklayamaz.

Halbuki bütün canlılar öncelikle yaşamlarını ve de nesillerini koruma refleksine (sevk-i ilahisine) sahiptirler. Bu sevk onların sebepsiz yere ağaçlardan atlamasını engelleyecektir. Hem zaten diğer sincap türleri de atlamadan ve kanatlanmadan yaşamlarını bugüne kadar devam ettirebildiklerine göre, sincabın milyonlarca yıl nesiller boyunca ölmek rağmına kendini aşağılara atmasını haklı kılacak herhangi bir zorunluluk yok demektir. Çünkü böyle bir zorunluluk olmuş olsaydı diğer sincaplar için de olacaktı ve o sincaplar varlıklarını bugüne getiremeyeceklerdi. Mesela bugün uçan sincapların hiç birisi denize girip yüzerek yüzgeçlenme arayışına girme ihtiyacı hissetmezler. Çünkü bu olay onların yaşamını riske atacaktır. Bu kuvvetli hayatta kalma reflekslerine rağmen onların suya girmeyi seçmeleri ve bu suya girişi tabiatlarının inadına milyonlarca yıl boyunca sürdürmeleri düşünülemez. Akla gelen tek ihtimal uçan sincabın bu bedensel yapısının doğuştan var olan özgün yapısı olduğudur.

Üstelik hayvanların genlerle taşıdıkları davranışlar daha çok hayati tehditlere karşı koyma eylemleridir. Yırtıcı hayvanların çokça saldırısına uğrayan kimi otçul hayvanlar, ürkek ve dikkatli bir yapıya sahiptirler. Çünkü maruz kaldıkları hayati tehlikelerin neler olduğu yüz binlerce yıl boyunca genlerine yazılmıştır. Allah onlara soylarını devam ettirebilmeleri için böyle bir alarm sistemi yerleştirmiştir. Böyle bir durum ise evrim değil, aksine evrim gibi bir sürecin oluşmasını engelleyen bir sigortadır. Yani hiçbir hayvan hayatını devam ettirmek yerine evrim gibi yaşamı açısından riskli bir süreci seçmez. Dağın tepesinde yaşayan bir ayı, her defasında kendini neden dağdan aşağı atsın ki? Hem de bu davranış milyonlarca yıl devam eden bir davranış olsun. Evrime göre ancak böyle bir yol izlerse ayı uçabilecektir. Yaşamak yerine hiçbir ayının ölümü bilinçli olarak seçmeyeceğine eminim. Ölen ayının genlerinin nereye geçeceği ise ayrı konu. Hem bazı deniz memelilerinin mesela balinaların kimi zaman istekli bir şekilde karaya vurduklarını gözlemliyoruz. Adeta gruplar halinde ölüme koşmaktadırlar. Bilim adamları ise her defasında o balinaların ayaklanıp kumsalda yürümesinden değil, soylarının tükenecek olmasından endişelidirler.

Bediüzzaman “tabiat” genel manasıyla, bu “doğal seçilim” meselesine de cevaplar verir. Ona göre kainatta olmuş olacak bütün imkân dairelerin ihtiyarıyla seçen Fâil-i Muhtar olan Allah’dan başkası değildir. Tabiatçılık fikrinin yanlışlarını göstermek için “Tabiat Risâlesi”nde verdiği örneklerden birine bakalım:

Eğer mevcudatta (varlıklarda), hususan zîhayatta (canlılarda) görünen, basîrâne (görülerek) hakîmâne (bilinerek) olan san'at ve icad (yaratış) Şems-i Ezelînin kalem-i kader ve kudretine (Allah’ın ilim ve kudretine verilmezse) verilmezse, belki kör, sağır, düşüncesiz olan tabiata ve kuvvete isnad edilse, lâzım gelir ki, tabiat, icad (yaratmak) için herşeyde hadsiz mânevî makine ve matbaaları bulundursun; veyahut herşeyde kâinatı halk (yaratıp) ve idare edecek bir kudret ve hikmet derc etsin.

Görüldüğü gibi Bediüzzaman meseleye temelden girmektedir. Bugün kendine kendine olduğu, düzenlileştiği ve seçimlerde bulunduğu iddia edilen doğanın göz ardı edilen özelliklerine değinir. Doğa, kör, sağır, düşüncesiz bir yığından ibarettir. Böyle olan bir doğa, görüp, duyup olmayan aklıyla seçim yapıp gözleri, kulakları, beyinleri nasıl oluşturabilir? Görmeyi, duymayı verebilecek olan ancak gören, duyan ve bu duyguları bilen birisi olabilir. Halbuki doğada bunların hiçbiri yoktur. Üstelik tabiatı değiştiren, tahrip eden, başkalaştıran çoğu zaman şuurlu, gören, duyan dışarıdan bir güç yani insandır. Üstelik tabiatın kudreti de yoktur. Kendindeki değişimlere bile karşı duramaz. Akılsız, kör ve sağır olan tabiatın bir şeyler oluşturması için fabrikalar, matbaalar gibi hadsiz düzeneklere ihtiyaçları vardır ama ellerinde bu imkânlar da yoktur. Bediüzzaman örneğine şöyle devam eder:

Çünkü, nasıl şemsin cilveleri ve akisleri (güneşin yansımaları), zemin yüzündeki zerrecik cam parçalarında ve katrelerde (damlalarda) görünüyor. Eğer o misalî ve aksî (yansıyan) güneşçikler semâdaki tek güneşe isnad edilmese, lâzım gelir ki, bir kibrit başı yerleşmeyen bir zerrecik cam parçasında tabiî, fıtrî (doğal) ve güneşin hâsiyetlerine (özelliklerine) mâlik, zâhiren küçük, mânen çok derin bir güneşin haricî (dış) vücudunu kabul ederek, zerrât-ı zücâciye (cam parçaları) adedince tabiî (doğal) güneşleri kabul etmek lâzım geldiği gibi,

Ayna ve cam örnekleri Bediüzzaman’ın eserlerinde sıkça kullandığı örneklerdir. Güneşin özelliklerini yansıtan cam parçaları güneşin kendisi değillerdir. O aynalar, üzerlerinde yansıyan parıltılar ve görüntülerin devamı için güneşe ihtiyaç duyarlar. Çünkü güneşin hidrojeni, helyumu ve diğer özellikleri aslında o camların asli vücudlarında yoktur.

Atomlar ve hücreler de böyledir. Mesela o hayvanları, bitkileri, insanları oluşturan hücrelerin seçim yapabilecek akılları ve iradeleri yoktur. Onlarda görünen akıllıca yansımalar aslında tecellileriyle üzerlerinde tasarruf eden bir ilim sahibini gösterir.

Dolayısıyla doğal seçilim dedikleri, aslında Allah’ın ihtiyar ve ilmiyle yapılan bir ilahi seçimdir. Hücreler görür gibi işler yapmaktadırlar. Hatta bir vücudun dışarıdan nasıl görüneceği bile belirlenmekte, beden, renklerle, biçimlerle, derilerle, tüylerle süslenmektedir. Halbuki o atomlar, hücreler önlerini bile göremezler. Renkleri, süsleri, geometrik şekilleri, oranları ayırt edecek, seçecek bir iradeleri de yoktur. Demek ki görür gibi yapılan bu faaliyetler o hücrelere ait değildir. Gerçekten gören birisi tarafından yapılmaktadırlar. Bu örnekleri çoğaltmak mümkündür. Görüldüğü gibi Bediüzzaman evrimden bile bahsetmeden tesadüfçü evrimin kökenlerini çürtütmüştür. Bir örnek daha vererek bu bahsi bitirelim.

Bediüzzaman, seçim yapma konusunda bütün varlıkların üstünde olan insanın bile ihtiyaçlarının yüzde doksan dokuzunu  hazır bulduğunu anlatıyor. Akıllı ve seçici İnsan bile hayatına lüzumlu yüzde doksan dokuz ihtiyacını kendisi seçemiyorsa akılsız tabiatın "doğal seçilim" adlı irâdi seçilimleri yapması imkansızdır:

Hem insanın vücudu ve cesedi bile onun değildir. Çünkü kendisinin eser-i san'atı (sanat eseri) değildir. O vücudu yolda bulmuş, lakîta (buluntu) olarak temellük de etmiş (sahiplenmiş)  değildir. Kıymeti olmayan şeylerden olduğu için, yere atılmış da insan almış değildir. Ancak, o vücut, hâvi olduğu garib san'at, acip nakışların şehadetiyle, bir Sâni-i Hakîmin (Hikmetli bir Sanatkarın) dest-i kudretinden (kudret elinden) çıkmış kıymettar bir hane olup, insan o hanede emaneten oturur. O vücutta yapılan binlerce tasarrufattan (kullanımlardan), ancak bir tane insana aittir. Ve keza, esbab (sebepler) içerisinde en eşref (en şerefli), en kuvvetli bir ihtiyar (seçim) sahibi insan iken, ef'âl-i ihtiyariye (seçimli fiiller) namıyla kendisine mal zannettiği ef'âlin (fiillerin) ekl (yemek), şürb (imek) gibi en âdi bir fiilin husûlünde, yüz cüz'ünden (parçasından) ancak bir cüz'ü insana aittir.Ve keza, insanın elindeki ihtiyar pek dardır.

Havâssının (duygularının) en genişi hayal olduğu halde, o hayal akıl ve aklın semerelerini ihata edemez. Bunları, bu kadar büyük iken, nasıl daire-i ihtiyarına idhal edip, onlarla iftihar ediyorsun? Ve keza, şuurî olmaksızın, senin lehine ve aleyhine çok fiiller cereyan etmektedir. O fiiller şuurî (bilinçli) oldukları halde, şuurun taallûk etmediğinden (bilincin karışmadığından) sâbit olur ki, o fiillerin fâili bir Sâni-i Zîşuurdur. (Bilinçli bir Sanatlı Yaratıcıdır) Ne sen fâilsin (yapıcısın) ve ne senin esbabın (sebeplerin)... Binaenaleyh, mâlikiyet (sahiplik) dâvâsından vazgeç. Kendini mehasin (iyilik) ve kemâlâta masdar  (güzelliklere kaynak) olduğunu zannetme. Ve kat'iyen bil ki, senden sana yalnız noksan ve kusur vardır. Çünkü, sû-i ihtiyarınla (kötü seçiminle), sana verilen kemalâtı (güzellikleri) bile tağyir ediyorsun. (başkalaştırıyorsun) Senin hanen hükmünde bulunan cesedin bile emanettir. Mehasinin hep mevhubedir (iyiliklerin verilmiştir); seyyiatın meksûbedir.(kötülüklerin senin kazancındır) Mesnevi-yi Nuriye (OD)