Bencileyin bir deli kuyuya bir taş attı;
Kırk akıllı âdemi biri birine kattı.
 
Şâirler bekliyormuş, sessiz yanardağ gibi;
İndifâ başlamaz mı, o taş bulunca dibi…
 
Etekler dolu imiş nice taşlarla meğer;
Cepler yırtılacaktı başlatmasaydım eğer…
 
Demiştim: “Bârikadan çıngar çıkar, nâr olur.”
Latîfeyi hakîkat gibi sananlar olur.
 
Atışma meraklısı yorumcular coşturdu;
Kispetini kapanı meydanlara koşturdu.
 
Bu da bir rahmet oldu, zuhûr etti şuarâ;
İstîdâtlar yeşerdi, gizli kalmıştı zîrâ…
 
“Âşık” tarzı şiirde âdetdir atışmalar;
“Münâzara” usûlü değil mi tartışmalar?
 
İnternete bakmadım bayram tâtili diye;
Aman Allâhım! Sandım, Site olmuş Sûriye!
 
Zorlu bir “müşâare” her cephede başlamış;
İhvanlar birbirini muhabbetle haşlamış.
 
Bilmeyenler zanneder “ihtilâf ü tefrika”;
“Âşık” geleneğinde addolunur: hârika…
 
“Şâir” ve “hakem” diye teveccüh etmiş ihvan;
Bol keseden pâyeler, nâ-lâyık bir çok ihsan…
 
Her manzum söz söyleyen şâir değildir, mîrim!
“Edeb”e âşinâyım ; ben haddimi bilirim.
 
Hakem olmaya yetmez bir düdük ve iki kart!
Bilgi, tecrübe, hukuk, tarafsızlık, insaf şart…
 
Birden mâlik değilim bu evsâfa topluca;
“Ofsayt” beklenirken hükmederim ben “tac”a.
 
Hâsılı çağıralım lâyık olan merdânı;
Onlar gelip halletsin karışan bu meydanı.
 
İsim anmayacağım; kime hitap edersem:
“Beni ittin.” diyecek, eğer adını dersem.
 
Bir zuhûl eseriydi: destursuz bağa daldım.
Bundan sonra konuşmam, ben de dersimi aldım!