Kıt’a

Etrâfı ağaçlar ile kaplı
Bir bağ yolu.. boş, gölgeli, sâkin;
Kuş sesleri.. bir türkü hafifden...
Artık o hayat kalmadı lâkin!

Nazm

Abesdir şekle etmek fedâ, ma’nâyı şâir!
Libâsın çok musanna’, diken hayyât-ı mâhir.
Fakat dar gelse bir gün; vücûdundan kesersen
Ne derler sence bilmem.. derim: “Dîvâne zâhir...”

Rübâî

Zannetme ki, ben kendimi şâir saydım;
Şâirlere, bilsen, ne kadar lâkaydım!
Birkaç kötü mısra’ı da hiç yazmazdım;
Rûhumda sükûn şi’rini bir bulsaydım!

Dörtlük

Yıllarca emek sarfedilen işlere baktım:
Kesb eylediğim her şeyi bir âh ile yaktım!
Âhir şu çorak toprağa, hissiz taşa döndüm.
Gelmiş idim üryân; yeniden, ben, başa döndüm.