Kendimi ancak Sana adayabilir ve Senin için kullanır ve harcaya bilirim. Çünkü Sen bana ebediyeti tattırıyor, veriyor ve vaadediyorsun. 

Ebediyet karşısında faniden çekinmenin akıllı ve duyarlı bir iş olmadığı meydandadır. Görülüyor ki O her hali ve şekliyle baştacı ediliyor. Çünkü ebedî fâniden doğuyor. 

Ebediyetten şüphesi olan faniye ve özellikle kendisine bakınca orada olumsuzlaştırıcı bir düşüncenin ve bir duyarlığın bulunmadığını görebilir ve bilebilir. 

Duyarlığı ve düşüncesi olmayanın temsil ettiği varlığın “olan”a yol açmak gibi bir niteliği vardır. 

Demek ki varlık ve yokluk sınırsız bir düşüncenin temel mevzusudur. Varlığı ve yokluğu düşünceye hareket noktası yapınca da düşüncenin ve duyarlığın kaynağına gidilebilir. 

Anlaşılıyor ki o kaynak “sen” ve “ben”in bittiği noktadır.