Buruk bir bayrama giriyoruz; İslam coğrafyasında kaynayan fitneler, zihinlerde yaşayan çoraklık, kalplerde kuraklık; dünya ısınıyor!

Kalp camisi, zihin evi böyle olursa onun zahir görüntüsü dünya başka nasıl olur? Sorun hep uzaklarda başkalarında aranır; konuşulur da konuşulur, yazılır da yazılır!

Mesele çok yakın, çözüm de çok yakındır; uzak olan zandır, ümitsizliktir, hamasettir, hamakattir. Tarih ve zaman; anda akıp giden şeyler ve tekrar toplanıp karşımıza dikiliverir aniden.

Elekten geçmenin kaç şekli, kaç demi var? Ucuz olan nedir? Kamil insan olmak, hakikate erişmek, cennet, cehennem?

Dünya hayatı gerçekten kısa, ömür az mı? Bir ramazanda 80 yıl saklı, ramazanda da bir gece. 30 günü veya 365 günü kadir bilip ihya edene her yıl 80 yıl. Az olan ne?

İhlâs, ihsan ve de insan.

Teferruatta boğulmak, kesrette kaybolmak; tevhide erişimi engeller; ne zaman yeter, ne mekân! Dünya dar gelir, hayat yetmez!

Hadiselerin içine ne kadar girmeli ne kadar dışında olmalı? Denge mihver nedir?

Adalet ve iyimserlik olmalı.

Bazen de dünyaya ve kendini sırtına dönüp nisyanda kaybolmalı değil mi? Ya Hu.

Sonra tekrar görünme ve görme; hakikat ve adalet ve de iyimserlik. Ümit ve korku adımlarla yürümeli hadiselerin içinde, şehirlerde, dünyada.

Hakikate şahitlik hayatla gösterilmezse davet nasıl olacak? Kalpte sıkışan, zihne yerleşmeyen, dünyaya gösterilmeyen veya yeterince gösterilmeyen bu değil mi?

Dünya fitnelerle neden ısınmasın?

Yaşadığımız ramazan ve inşaallah giriyor olduğumuz bayram; korku var, ümit? O olmasa nasıl yaşarız?