Şehitkamil ilçesi Sabriye Küncülü Anaokulunda görevli Çoşkun, 20 yıl önce MS hastalığına yakalandı. Bu süreçte tedavi görmesine rağmen yaklaşık 5 yıl önce yürüme yetisini kaybeden Çoşkun, tekerlekli sandalyeyle hayatına devam etmeye başladı.

Okula gidiş gelişlerde zorluk yaşayan Sibel öğretmenin bu konuda en büyük destekçisi eşi Murat Çoşkun oldu.

Sibel Çoşkun, AA muhabirine, uzun zamandır tedavi gördüğünü, 5 yıl öncesine kadar yürüyebildiğini söyledi.

Hastalığının bir anda ilerlediğini ve tekerlekli sandalyeyle hayatına devam etmek zorunda kaldığını belirten Çoşkun, şöyle konuştu:

"Yaklaşık 20 yıldır öğretmenim. 5 yıldır engelli öğretmen olarak görev yapıyorum. Engelli duruma düşmekle mesleğimi bırakmak istemedim. Çocukların o bakışı bana enerji veriyor. Okula geldikçe içim hayat dolu bir enerjiyle kaplanıyor. Mesleğimi çok seviyorum. Çocuklarla hayat ve enerji dolu yaşamaya çalışıyorum. Hastalığa hiç aldırış etmiyorum. Çocukların verdiği enerji bana hastalığımı unutturuyor. Hiçbir çocuk bana engelliymişim gibi davranmıyor."

Çoşkun, eşinin her zaman yanında olduğunu, kendisini her gün okula getirip götürdüğünü ifade etti.

Öğretmenlik mesleğini seçerken en büyük motivasyonu babasından aldığını anlatan Çoşkun, "Babam, benim öğretmem olmamı çok istiyordu. Ben babam sayesinde öğretmen oldum. İyi ki de olmuşum. Öğretmenliği çok seviyorum. Hastalığım öğretmenliğime engel olmadı. Mesleğimi sürdürüyorum." diye konuştu.

Çocuklarla oyun oynamak ve zaman geçirmenin hastalığını unutturduğunu vurgulayan Çoşkun, "Çocuklar, tekerlekli sandalyeyi bir oyuncak gibi görüyor. Çocuk yetiştirmek çok güzel bir duygu. Yıllar sonra öğrencilerimle tekrar görüştüğümde onların hayallerini gerçekleştirmenin verdiği duygu bir başka güzel." ifadelerini kullandı.

"5 yıldır okula beraber gelip gidiyoruz"

Memurluk yapan eşi Murat Çoşkun ise Sibel öğretmene her zaman destek olduğunu, bundan mutluluk ve gurur duyduğunu dile getirdi.

Her sağlıklı bireyin bir engelli adayı olduğuna işaret eden Çoşkun, şunları kaydetti:

"Bugün sağlıklıyız ve yürüyebiliyoruz ama yarın ne olacağını bilmiyoruz. Yarın belki de birer engelli adayıyız. 5 yıldır okula beraber gelip gidiyoruz. Eşime destek oluyorum. Eşimin öğrencilerle vakit geçirmesi kendisine enerji veriyor. Okulda onun gözlerindeki hayat ışığını görüyorum. Eşimin mutlu olması, beni mutlu ediyor."

aa