Şaban ayının ortasındayız ve artık Ramazan ayı çok yakınlarımıza geldi. Beraate çok çok muhtaç olduğumuz günlerdeyiz.

Korona felaketi bütün dünyayı adeta esir almış.

İnsanlar ne kadar aciz ve çaresiz olduklarını hiç bir zaman bu kadar derinden ve çarpıcı bir şekilde hissetmemişlerdi.

Bütün dünya âdeta her şeyden elini eteğini çekmiş ve mücadelesini sadece gözleriyle göremediği Korona Virüsa yoğunlaştırmış durumda.

Hiçbir yerde kültür ve sanat faaliyetlerinin esamesi okunmuyor.

Okullar ve üniversiteler her yerde kapanmış durumda.

Savaşlar ve tatbikatlara da ara verilmiş ve adeta bütün yeryüzünde mecburî bir ateşkes ilan edilmiş.

İnsanlar kalabalıklardan ve birbirlerinden uzak durmanın gayreti içindeler.

Kimse artık ligleri ve maçları takip etmiyor. Hangi liglerde, hangi takımların şampiyon olacağı kimsenin umrunda bile değil.

Bütün uluslararası organizasyonlar ve olimpiyatlar ertelenmiş veya iptal edilmiş.

Bazı ülkelerde, bazı insanlar marketlerde bir paket tuvalet kağıdını ele geçirmek maksadıyla saç saça baş başa kavga ediyorlar.

Bazı ülkeler çok büyük bir şaşkınlık ve dağınıklık içinde.

Korona ile mücadele için veya canlarını kurtarmak maksadıyla birbirlerinin maskelerine ve ekipmanlarına el koyacak kadar perişan ve dağılmış bir haldeler.

Ülkelerin yönetimleri bugünlerde salgın mücadelesi ile birlikte, vatandaşlarını aç ve susuz bırakmamak için tedbir almaya gayret gösteriyorlar.

Fakir ve mazlum insanlar karşısında arslan kesilen ve naraları dünyayı kaplayan mağrur ve mütekebbir devletler, bu felakette kaç insan kaybedeceklerinin ve bu sayıyı mümkün olduğu kadar azaltmanın hesabı ile meşguller.

Tarihte de buna benzer felâketler ve pandemiler yaşanmıştı fakat bu kadar hızlı yayılan ve çok kısa sürede bütün ülkelere ulaşan böyle süratli bir felaket ile ilk kez tanışılıyor.

Bütün dünya adeta internet hızı ile bu küresel felaketin pençesine düştü.

Bu büyük küresel felâket geçtikten sonra da elbette insanlık uzun yıllar boyunca yediği darbenin yaralarını sarmaya çalışacak.

Asıl önemli olan husus, bu büyük felaketten manevî ve insanı olarak ne kadar ders çıkarılacağı hususudur.

Devletler ve özellikle mütekebbirler, bu musibetten ne kadar ders çıkaracaklar?

Bu dünyayı yaşanmaz hale getirmekten vaz geçecekler mi?

İnsanlara zulmetmenin acısını ve pişmanlıklarını yüreklerinde his etmeye başlayacaklar mı?

Biraz petrol için binlerce kilometre uzaklara gidip eften püften bahanelerle, masum insanların tepelerine bombaları yağdırmaya devam edecekler mi?

Dünyayı, bütün insanlar için yaşanacak bir mekan haline getirmek maksadıyla, sorumluluklarının gereğini yerine getirecekler mi?

Ya insan?

Bu süreçte hatırladığı acizlik ve çaresizliğini bir fırsata dönüştürmeyi başaracak mı?

İnsanı esas yücelten duyguların tevazu ve kulluk bilinci olduğunu bir hayat tarzı haline getirerek, Kainatın Sahibine serfüru edecek mi?

Yaratılış gayesini, yeni bir arınma ve özüne dönme arayışı ile idrak edebilecek mi?

Bu dünyaya sırf keyif sürmek ve eğlenmek için gelmediğini, esas huzur ve saadetin iman ve insanlık şuurunu kazanmakta olduğunu anlayacak mı?

İşte hep beraber bu gece idrak edeceğimiz Beraatin, bütün insanlığın intibahına vesile olması için hep beraber külli bir dua ile dergah-ı İlahiyeye iltica etmeliyiz.

Kendimiz ile birlikte bütün insanların, bütün dünyada huzur ve yardımlaşmanın egemen olduğu yeni bir hayatla kucaklaşmalarının tahakkuku için dua ve niyazlarımızı eksik etmeyelim.

Nice felaketletden nice saadetler doğmuştur.

Kadir-i Külli Şey olan Rabbimiz, böyle umumi bir musibet ve felaketten de elbette umumi bir huzur ve saadeti çıkarmaya muktedirdir.

Haydi hep beraber maddi ve manevi beraatlere nail olmak için tazarru ve niyaz kapısını gözyaşları ile çalmaya ne dersiniz?