Bekir Özcan’ın şiiri

Feryad-ı Figan

Geliyor bir feryadı figan 
Doğmayan sabi çocuktan
Nasıl dayanır vicdan
Kalp ruh parçalanıyor her an

Nasıl anne hem de acımasız?
Analar olur mu bu denli insafsız?
Gelebilir miydin dünyaya annesiz?
Bilemezsin kalmadın sen çaresiz?

Ana geliyorum yokluk âleminden
Ne olur! Fırsat ver can evinden
Kıyamet mi kopar gelsem dünyaya sinenden?
Kestim ümidi şefkatsiz annemden

Yattın masaya acımasız
Kestirdin elimi ayağımı ey insafsız
Çıkarttın sinenden parça parça
Yedirdin kedi köpeklere vicdansız

Çıkmadı sesim ağlayamadım
Yoktu nefesim bağıramadım
Döktü kalbim yaşları göz yerine
Feryadı figan etti ruhum, derinden derine

Bilemezsin sıcak sinende ne kadar rahattım  
Doğunca gülücükler dağıtacaktım
 “Ayaklarının altına aldıracaktım cenneti”
“Sonsuza dek yaşatacaktım ebedi”

Ne olurdu verseydin fırsat
Vicdanın olmaz mıydı daha rahat
Ilık ılık içseydim sütünü
Bilseydim insanlık özünü

Elim ayağım takılmıştı neden?
Ağır gelip can mı yaktı bu beden
Karanlıktan çıkartsaydın aydınlığa
Gözlerimle mi bakacaktım dünyaya?

Çok sevindim doğuyorum diye
Katlanacaktım acılara kavuşmak için size
Her halde dünya yolculuğu böyle
Merhametsizlik değil mi bu? Anne söyle

Parçalanıp el ayak, can yakılacak
Anladım ben ölüp annem yaşayacak
Acıdım, anam daha kaç çocuk aldıracak?
İstemiyorum düşünmek acılarım artacak

Yerim dar fakat çok rahattı
Ayrılık vakti geldi çattı
Âlemi dolduracak sevgim vardı
Düşüncelerim hayal âleminde kaldı

Ne idim, nasıl oldum hep hissettin
Yiyip içiyor, yatıp kalkıyor daim beraberdin
Nasıl sağ kalacaksın öldürünce beni?
Yüce Allah görüp, bilmez mi her şeyi?

Öldürdü annem, haberin var mı baba?
Beraber mi verdiniz kararı yoksa?
İnsan olan insan, parçalar mı yavrusunu?
Yüce Halik sormaz mı Ahirette bunu?

Sevinçliyim, sizden ayrıldım
Ölümü doğmadan tattım
Bencil dünyanızda kalsaydım
Cani canavar ruhlu, siz gibi vahşi insandım