“Elinden ve dilinden emin olmak başka, temkin ve tedbir başka bir makamdır” dedim, yaşadıklarını anlattıktan sonra. “Birşey yaşadığında şok olmamanı, konduramayıp kendini suçlamamanı sağlar, üstündeki ağırlık da işte budur.” 
"Herkesten her şey beklenir, üst başlık olarak durduğu sürece, kimseye güvenme ihtiyacımız yok. 
İlle de birine güvenme arayışı, daha baştan sağlıksızken, Allaha güvenmek ve Hasbinallah ve Nimelvekil sırrına sarılmakla, sebepleri istediğine musahhar edecek olan, O'dur...

Hem güven duygusu; çanağı içe dönük bir duygudur…

Hem özgüven diye bildiğin, kendine hiç güvenmemekle mümkündür.

Başkasına güvenememek kendine güvenememektir aslında ve kendine güvenmek, başkasına güvenme ihtiyacını kaldırır ortadan. Kendine gerçekten güvenmek (özgüven) ise kendine hiç güvenmeden Allah’a güvenmektir, yani tevekküldür...”

“Tevekkül için tamam. Kendine güvenmeyen başkasına güvenebiliyor mesela fikir bâbında…” dedi; “Buna güvenmek değil sığınmak desek?” dedim.

Güven arayışı; karşılığında bir korku barınmadan zuhur etmez. Allah korkusunu bilmeyenler, kâinattaki her şeyin korkusundan, güvenme değil de sığınma arayışına girer. Aldatılma korkusu, yalan korkusu, aç kalma korkusu, yırtıcı hayvan ve insanlar, karanlık ve uzayıp giden bir liste…

“Yani; güvenememek teslimiyetteki zayıflık mıdır? Eşlerin birbirine komşuların, ülkelerin, şirketlerin birbirine güven olgusu arayışı bu ölçüde mi?” dedi; “evhamlardan doğan bir kontrol gayretidir aslında (hayata karşı, eşine karşı, işine karşı, aşına karşı...) güven arayışı...

“Güven-me kardeşim” dedim, güven arayışının, karşı kefesinde evham durur ve son tahlilde: “Evhamlar; beden giymeye muhtaç musibetlerin tohumlarıdır…” deyince, filizlerini görmeye başladı…