14 yıl eve kapanıp Risale yazmak; şehadete giden yolun izini gösteriyor. Göz günah görmüyor, kulak günah duymuyor, el hakikat yazıyor, ayak hakikat üzere duruyor, akıl hakikatle meşgul. Kalbi hakikat kaplamaz; vücut kalbin velayetine girmez mi?

Velayet mertebesi ve şehadetle sonuçlanan bir hayat; İşte Hafız Ali.

Yazısı daha güzel olanın yanında methedilmesi onu üzmüyor aksine sevindiriyor; tevazu, mahviyet, terk-i enaniyet; önde olan hizmet, cihad-manevi. Nur Fabrikasının sahibi diye Üstadının nitelendirmesi sıradan bir söz değil, yaşanmışlığın tescili.

Yaza yaza, okuya okuya adeta hazır asker olmuş; zamanı geldiğinde şehadet şerbetini içmekten çekinmemiş, “isar” hasletini yaşayarak ve ölerek göstermiş.

Fenafil ihvan mesleği böyle bir şey olmalı. Uğrunda ölünmezse aşk olmaz diyorlar ya; hakikate aşk derecesinde bağlanmak, bir Şems olmak, bir İsmail olmak… Tevekkül teslimiyet şahikası olmak…

Risale mesleğinde bunun en iyi örneği Hafız Ali; sonraki nesillere haliyle tavrıyla tasarrufu ile elan yaşayan bir örnek…

Sadece evde Risale-i Nur yazmıyor, zorlu hapis günlerinde günde ne yapılması gerekiyorsa onu yapıyor; evet bugün ne yapmalıyız, bugünü ne yaparak geçirdik, yapmamız gerekenleri yaptık huzuru var mı içimizde?

Günler böyle bir ızdırapla geçiyor mu? Yolun neresindeyiz; neyin izinde, neyin peşindeyiz?

Evden sonra hapishane evi, dünya evi zahirde zehir, batında şerbet ve vuslata eriş; Hafızın hafızalarımızda bıraktığı iz, gönlümüze işlediği güzellik.

Göğe yükselen yıldız gelecek yıldızları gözlüyor olmalı. Gök kubbe yere inenler, göğe yükselenlerin seyri içinde; sülukunu tamamlayanlar menziline varıyor; Kimi Hafız gibi kimi başka şekilde.

Geriye bakıp haline muttali olan gelecek öngörüsü yapar kendi içinde; iman teslimi, teslim tevekkülü iktiza eder!

İsmail (a.s.) ne söyler, Şems ne söyler, Hafız Ali ne söyler? Kulak temizse net duyar, zihin arınmışsa net anlar, kalp safi ise net hisseder!

Hissemiz nedir bunlardan? Bize düşen gayrete girmek ve tevfikin refik olması için dua etmek olsa gerek.