Hakkâri: Sonuncuyum, hele bir sor neden sonuncuyum?

Anadilinde eğitim bağlamında yazıklarımızın haftasında YGS sonuçları da açıklandı. Bu yıl yapılan YGS 2012’de beklendiği gibi “en az başarılı”(!) iller sıralamasına göre oluşan liste her yılki gibiydi: Sondan itibaren Hakkari, Şırnak, Ardahan, Van… şeklinde devam ediyor. YGS'de '0' puan alanların sayısı 2 yıl öncesine göre yüzde 258 artarak 38 binlere fırlamışken, 14 yıldır başarı listesinin dibinde olan Hakkârili öğrenciler de dertlerini medyaya dökmüşler. Listenin sonunda yer alan Hakkâri’den yükselen ses işte bu yazının başlıktaki gibiydi.

Risale Haber’de de yayınlanan Radikal haberine göre öğrenciler utandıkları için (aslında korktukları da denebilir!) soyadlarının yazılmasını da istememişler. Gerçekten de utanması gerekenler bu öğrenciler mi, yoksa onları bu hale getiren Kemalist eğitim sistemi mi? 

Öğrenci Savaş oldukça gerçekçi. Koca koca eğitimcilerden, eğitim fakültelerindeki hocalardan, devletlûlardan daha gerçekçi. Diyor ki Savaş, “İlk sıkıntımız anadil. Türkçeyi öğrendiğimde 4. sınıftaydım.” Düşünün Savaşlar gibi on binlerce öğrenciyi! Türkçeyi ikinci dil olarak öğreniyorlar. Hem de ne öğrenme, o da yarım yamalak.
Diyor ki Savaş, “İkinci sıkıntımız, çok fazla öğretmen değişmesi. Ben ilkokul öğretmenimi hatırlamıyorum. 1. sınıftan ilkokul 5’e kadar 7 öğretmen değiştirdim. Bir tek 5. sınıf öğretmenimi hatırlıyorum, adı Emine idi. ‘Çok sevdim başarılı olacağınıza inanıyorum’ demişti. Tüm sınıfa takdir vermişti.” Bu öğretmen çocuklara iyi motivasyon vermiş; ama yeterli mi?

Öğrenci gözünden doğuda görev yapan öğretmenler bakın nasıl algılanıyor: “Meslek lisesine başladım. Gelen öğretmenlerin hepsi yeni mezun olmuş. Herkes bir an önce gitmeye bakıyor.”

Bir başka acı da Cesur’un ağzından dökülüyor gazete sayfalarına. Cesur 19 yaşında, lise son sınıfta. Bu sene YGS’de en başarılı il olan Burdur’da okumuş lisenin ilk iki yılını. Hakkâri’de Yatılı Bölge Okulu’ndan mezun olduktan sonra öğretmeni ‘Kendine bir gelecek kurabilsin’ diye Burdur’daki pansiyonlu liseye yollamış onu. 30 Kürt öğrenci gitmişler, pek çoğu memleketine geri dönmüş. Sebep; ayrımcılık. Burdur’dan sonra Hakkâri’deki liseye devam eden Cesur batı ile doğu arasındaki farkı anlatıyor:

“Arada dünyalar kadar fark var. Eğitimdeki sıkıntılar okuldaki disiplinsizliklerdir. Burada bir öğretmen iki-üç ay okula gelmiyorken batıda en fazla bir hafta gelemez. Burdur’daki okulda 20 yıllık öğretmen vardı, inanamadım. En tecrübesizi 5 yıllıktı. Fen dersi laboratuarda olurdu. Coğrafya dersinde harita ve malzemeler vardı. Hakkâri’ye dönünce hayal kırıklığı yaşadım. 32 kişilik sınıfımızda 4 kişi YGS’de barajı geçti. Okuldan da toplasan 10-15 öğrenci geçmiştir. 90 soru çözdüm sınavda. Ancak soruları okuyordum anlamayınca atıyordum. Sıfır aldım. 7 kardeşiz bir tek babam çalışıyor. Adalet için hukuk okumak istiyordum ama olmadı. Her sene doğudaki her genç gibi yazın çalışacağım ki kışın okuyabileyim. Dershaneye gitmek istiyorum. Para biriktirmem lazım. Seneye de kazanamazsam… Ne yapayım bu ülkenin çobana da çöpçüye de ihtiyacı var. Hayat bana ne derse onu yapacağım .”

Fazla söz ne hacet!

Bir de Kürtçe veya başka az konuşulan dilleri küçümseyen insanlar var. Şu kadarını da belirtmek gerekir ki, hiçbir dil küçümsenemez. Hak haktır ve yücedir. Hakkın büyüğü küçüğü, azı veya çoğu olmaz. Kürtçe veya başka bir anadili fark etmez, insanlar anadilinde eğitim de alsın, Türkçeyi de iyi öğrensin. Sen de (bu ülkede saf Türk olduğunu kanıtlaması zor kardeşim!) Türkçe anadilinde eğitim al, Kürtçeyi de öğren. Ne mahzuru var? Sen de MEB kardeşim, Çince müfredatı hazırlamışsın, okullarda seçmeli okutuyorsun da Kürtçe ondan daha mı zor Allah aşkına?