“Ve mel hayâtuddünyâ, illâ, metâul gurûr,”
Bu gurûr, seni de! Beni de! Yerlere vurur.
 
Gurûr en büyük düşman, nefis ve şeytan gibi,
En büyük Allah’tır ki; kâinatın sahibi.
 
O’na karşı haddimiz yok! Durup caka satmaya;
Mal sahibiymiş gibi, kendimiz aldatmaya.
 
Mal sahibi, Mülk sahibi, elbette O’na denir,
O’nun müsaadesiyle, ni’metler bolca gelir.
 
Âciz ve fakiriz biz, her bir şeye muhtacız,
Gelmez ise ihsanı; bilseniz ki biz açız.

Bir tel düşen saçımı, tutup takamam geri,
Her bir Kudret üstünde, vardır Rabbimin eli.
 
Bırakmaz Allah seni; Dünyada aç ve açık,
İtirazın var ise; O’nun Mülkünden de çık.
 
Her nereye gidersen, Mülkün sahibidir O,
O’ndan razı olarak, yastığa başını ko.
 
Eğer koyup başını, uyursan mışıl-mışıl,
Her şey, lübbe kalbolmuş, bırak kaybolsun kışır.
 
Rahat yeri mi sandın; “ lâ rahate-fiddünyâ,”
İmtihandan azade, olacaz sandın gûyâ.
 
Burası harman yeri, ekilen, harman olur,
Burada dua eken, orada deva bulur.

Her bir n’imet üstünde, mührü, sikkesi varken,
Sahiplenmek cehlini, gösteririz ki; neden?
 
“Uykuda insan oğlu; uyanır subh-ı haşîr,”
Defter-i kebîriyle; olacak haşir-neşir.

Burda ne verdi isen, bil ki gelir seninle,
Eğer veremediysen; bin pişman ol da inle.
 
Hafaza melekleri, kayıtta gündüz-gece,
Hayır ve şer yazılır; inceden, hece-hece.
 
Defterimiz sağ elden, sevinerek alalım,
Rabbin rahmet deryasına, gel beraber dalalım.
 
Allah için veriniz, alınız Allah için,
Bunları yapanlara; buyur! Cennete geçin.

Cennet iskemleleri, bekliyor yolda gözü,
Evet, Aziz Kardeşim, budur sözlerin özü.