Bismillahirrahmanirrahim

Altıncı Sualinizin Meâli:

"Herşey helâk olup gidicidir-Ona bakan yüzü müstesnâ." Kasas Sûresi: 28:88.

Bu âyetin âhirete, Cennete, Cehenneme ve ehillerine şümulü var mı, yok mu?

Elcevap: Şu mesele, pek çok ehl-i tahkik ve ehl-i keşif ve ehl-i velâyetin medar-ı bahsi olmuş. Şu meselede söz onlarındır. Hem de şu âyetin çok genişliği ve çok merâtibi var.

Ehl-i tahkikin bir kısm-ı ekseri demişler ki: "Âlem-i bekaya şümulü yok." Diğer kısmı ise: "Âni olarak onlar da az bir zamanda bir nevi helâkete mazhar olurlar. O kadar az bir zamanda oluyor ki, fenâya gidip gelmiş hissetmeyecekler."

Amma, bazı müfrit fikirli ehl-i keşfin hükmettikleri fenâ-yı mutlak ise, hakikat değildir. Çünkü, Zât-ı Akdes-i İlâhî madem sermedî ve daimîdir; elbette sıfâtı ve esmâsı dahi sermedî ve daimîdirler. Madem sıfâtı ve esmâsı daimî ve sermedîdirler; elbette onların aynaları ve cilveleri ve nakışları ve mazharları olan âlem-i bekadaki bâkiyat ve ehl-i beka, fenâ-yı mutlaka, bizzarure, gidemez.

Kur'ân-ı Hakîmin feyzinden şimdilik iki nokta hatıra gelmiş; icmâlen yazacağız.
Birincisi: Cenâb-ı Hak öyle bir Kadîr-i Mutlaktır ki, adem ve vücut, kudretine ve iradesine nisbeten iki menzil gibi, gayet kolay bir surette oraya gönderir ve getirir. İsterse bir günde, isterse bir anda oradan çevirir.

Hem adem-i mutlak zaten yoktur. Çünkü bir ilm-i muhît var. Hem daire-i ilm-i İlâhînin harici yok ki, bir şey ona atılsın. Daire-i ilim içinde bulunan adem ise, adem-i haricîdir ve vücud-u ilmîye perde olmuş bir ünvandır. Hattâ, bu mevcudat-ı ilmiyeye, bazı ehl-i tahkik "a'yân-ı sâbite" tabir etmişler. Öyleyse, fenâya gitmek, muvakkaten haricî libasını çıkarıp, vücud-u mânevîye ve ilmîye girmektir. Yani, hâlik ve fâni olanlar, vücud-u haricîyi bırakıp, mahiyetleri bir vücud-u mânevî giyer, daire-i kudretten çıkıp daire-i ilme girer.

İkincisi: Çok Sözlerde izah ettiğimiz gibi, herşey, mânâ-yı ismiyle ve kendine bakan vecihte hiçtir; kendi zâtında müstakil ve bizatihî sabit bir vücudu yok. Ve yalnız kendi başıyla kaim bir hakikati yok. Fakat Cenâb-ı Hakka bakan vecihte ise, yani mânâ-yı harfiyle olsa, hiç değil. Çünkü onda cilvesi görünen esmâ-i bâkiye var. Mâdum değil; çünkü sermedî bir vücudun gölgesini taşıyor. Hakikati vardır, sabittir, hem yüksektir. Çünkü mazhar olduğu bâki bir ismin sabit bir nevi gölgesidir.
Hem insanın elini mâsivâdan kesmek için bir kılıçtır ki, o da, Cenâb-ı Hakkın hesabına olmayan fâni dünyada, fâni şeylere karşı alâkalarını kesmek için, hükmü, dünyadaki fâniyâta bakar. Demek, Allah hesabına olsa, mânâ-yı harfiyle olsa, liveçhillâh olsa, mâsivâya girmez ki, "Herşey helâk olup gidicidir-Ona bakan yüzü müstesnâ." kılıcıyla başı kesilsin.

Elhasıl: Eğer Allah için olsa, Allah'ı bulsa, gayr kalmaz ki başı kesilsin. Eğer Allah'ı bulmazsa ve hesabıyla bakmazsa, herşey gayrdır. kılıcını istimal etmeli, perdeyi yırtmalı, tâ Onu bulmalı. (Mektubat sh. 62)

Bediüzzaman Said Nursi

SÖZLÜK:
MEÂLÎ : Kısaca mânasına ait.
EHİL : Ahali cennette yaşayanlar
ŞÜMÛL : Kaplamak, içine almak.
MEDÂR : Sebep, vâsıta, vesîle. Yörünge.
MERÂTİB : Mertebeler, dereceler
EHL-İ TAHKİK : Araştırmacılar
ÂLEM-İ BEKA : Sonsuzluk âlemi. Ahiret alemi
MAZHAR : Nâil olma, şereflenme, kavuşma, ortaya çıkma ve görünme yeri.
HELÂKET : Mahvolma, yok olma, felâket.
FENÂ : Yokluk, yok olma.
MÜFRİT : İfrat eden, aşırıya giden.
FENÂ-İ MUTLAK : Mutlak yok oluş.
ZÂT-I AKDES-İ İLÂHİYE : En kudsî ve en mübârek sıfatların sahibi olan Allah.
SERMEDÎ : Ebedî, sürekli.
BÂKİYÂT : Âhiret âleminde yaşamaya devam edenler.
EHL-İ BEKA : Bâki kalanlar, sonsuza dek yaşayanlar.
İCMÂLEN : Kısaca, özet olarak.
KADÎR-İ MUTLAK : Kudreti mutlak olan ve herşeye gücü yeten, sonsuz kudret sahibi Allah.
ADEM : Yokluk, hiçlik.
VÜCUT : Varolma varlık.
MENZİL : Ev, oda, yer, mekân, durak.
İLM-İ MUHİT : Geniş ve her tarafı kuşatıcı ilim.
ADEM-İ HARİCİ : İlm-i İlâhide var olup maddi vücûdu olmayan.
VÜCUD-U İLMİYE : İlim ve mana olarak var olmak.
A'YAN-I SÂBİTE : Tas: İlm-i İlâhide eşyanın ezelden beri sâbit olan sûret ve hakikatları. Mevcudat-ı ilmiye. (Bak: Adem-i hâricî)
HÂLİK : Yok olan, helâk olan, mahv olan, fenâya giden.
VECİH : Cihet, yön, taraf, cephe, tarz, şekil, sebep.
MÂNÂ-İ HARFÎ : Birşeyin Yaratıcısına bakan, onu târif eden ve tanıtan mânâsı.