Her şey ne de hızlı akıyor; hava öyle, hadiseler öyle, hayat öyle, ölüm öyle! Sabah olmuş akşam olmuş akıyor günler; yetiş yetişe bilirsen!

Kim neye yetişti ki bu zamana kadar? Dünya kamında ne aldı, zevkinden neye kandı, süsünden ne umdu ne buldu? Bitmeyen koşturmacası, sönmeyen serabı ne verdi?

Evlat, mal, kariyer derken ömrün kenarına gelinmiş; ışıklar toplanır, gözün feneri söner, sözün değeri gider olmuş!

Gidiş nereye?

Cevap çok net; geldiğimiz yere! Beşer yanımız toprağa, insan yanımız ruhlar âlemine. Mesele emaneti temiz teslim etmek. Bundan daha büyük mesele var mı?

“Biz şüphesiz (her şeyimizle) Allah’a aitiz ve (sonunda) O’na döneceğiz” ayeti ne kadar da net. Geceden sonra gündüzün, kıştan sonra baharın gelişi kadar aşikâr; güneş gibi, ay gibi görünür gerçeklik.

Ne var ki çok zaman unutuyoruz bu aşikârlığı, gerçekliği; sanala kaçıyor, sanala sığınıyoruz! Nisyan yanımızla savruluyoruz çer çöpün peşinde, tozun toprağın izinde! Kumdan kuleler yapıyor, damlada gemiler yürütüyor, bir ömrü böyle öğütüyoruz!

“Eyvah! Aldandık. Şu hayat-ı dünyeviyeyi sabit zannettik. O zan sebebiyle bütün bütün zayi ettik. Evet, şu güzeran-ı hayat, bir uykudur, bir rüya gibi geçti. Şu temelsiz ömür dahi, bir rüzgâr gibi uçar gider.”

Okuyoruz evet okuyoruz; çok zaman okuduğumuzla kalıyoruz. Dem ve damarlara işlemeyen okuma ham okuma; bu hamlıkla nereye varırız bilmem.

Âleme nizamat verirken fesahat, belagat, bilmişlik… Kırılıyoruz!

“Dünyaperestlik esasatı olan ahlak-ı seyyieden tecerrüt et, fani ol. Daire-i mülkünde ve malındaki eşyayı Mahbub-u Hakiki yolunda feda et. Mevcudatın ademnüma akıbetini gör. Çünkü bu dünyada bekaya giden yol, fenadan geçiyor.”

Risalelerin bir nevi özeti bu cümleyi kendi küçük âlemimize okuyor ve kabullendiriyor muyuz? Ediyorsak zamanın hızlı akması, hadislerin, havanın hızlı değişimi etkilemez etkilese de az etkiler vesselam.