Kedi verdiğim sütü içtikten sonra yanımdan kalktı, üzerinde menekşe işlemeli kilim olan divana çıktı.

Yavaş adımlarla yürüyerek divanın sağ tarafındaki Üstadımın hırkasının üstüne uzandı.

Bir süre birbirimize baktık.

Neden sonra kedi bana bakarak bir nefeslik garip bir  ses çıkardı.

Bu benim daha önce hiç duymadığım bir sesti.

Ama bu seste derin bir anlam olduğunu hissedebiliyordum.

O ses içimde büyüye büyüye bir imgeye dönüştü.

Ben kılıçlardan kapılar, gürzlerden duvarlar yaptım.

Baktım, içim bir kale olmuş.

O imgeyi kaleye çektim.

O anı kaleme çektim.

Kelimeler kalemden kaleler oldular.

Baktım, her yanımda kalelerden çini çini kubbeler var.

Gaz lambasının imamlığında kubbelerin üzerindeki harfleri hafızlar gibi yüksek sesle tekrarlamaya başladım.

Dedim, belki böyle çözülür imge, belki böyle faş eder hakikat...

Çağrışımlara, doğaçlamalara kendimi teslim ettim. 

Sesim kâh azaldı, kâh çoğaldı; kâh kayboldu, kâh meydana çıktı.

Bir zaman böyle devam etti.

Ne zaman sonradır; Üstadımın sesini duyar gibi oldum.

Kapıya doğru baktım.

Üstadım oradaydı.

“Ne zamandır seni dinliyorum. Kedi gibi mırıl mırıl ne konuşuyorsun öyle”, dedi.

“Hiç...” dedim utangaç bir sesle.

“Neyse...” dedi.

Hırkasına doğru yürüdü.

Kedinin hırkanın etek kısmında uyuyakaldığını fark edince durakladı.

Biraz bu hali seyrettikten sonra kitaplığa yollandı.

Kırpıtı aldı, bana uzattı:

“Kediyi uyandırmadan yattığı yeri kesiver. Ben öyle de giyerim hırkayı Hüreyre” dedi.

“Hüreyre mi?”, dedim, “Ama benim adım Hüreyre değil ki.”

“Biliyorum” dedi. “ ‘Hüreyre’ kedilerin babası demektir. Senin kedilerle aran iyi. Bundan sonra senin adın Hüreyre olsun. Zaten kedi de öyle sesleniyor sana.’

O zaman anladım ki benim içimde çalkanıp duran imge aslında bu isimmiş: Hüreyre

O ara kedi uyandı “Merhaba Hüreyre” dedi “Merhaba”.

Artık kedinin dilinden anlayabiliyordum.

“Merhaba kedi kardeş” dedim “Merhaba”.