İçte ve derinde onulmaz yaralar bir ömür boyu akar gider; biri bitip biri başlasa da yaşanılan aynı yaranın devamıdır aslında. Çünkü insan insandır ve yarımdır. Çare arayışları o yarımı doldurma çabalarıdır; ne çare ki çalışmalar bir yere kadardır, gerisi öte ile alakalıdır!

Ötelemek ve örtmek çaresizliğin çığlıdır, çabalamak bir başka çığlık! Boş durmakla derin boşluk dolmaz, gayret atına binmek gerek. Her ata binen de muzaffer olmuyor, hedefe varamıyor!

Böylesi güçlük ve keder yumağında döner insan; gücü güçsüzlüğündedir gerçekte, zenginliği fakirliğinde, şifası hastalığında, akleden akıl sahipleri duyan kulak sahipleri, gören göz sahipleri bilir bunu ve hep O “Bir”in peşindedirler. O boşluğu dolduracak, onulmaz yaraları onaracak Ondan başkası da değildir.

Derin yaraları bilmek onunla yaşamayı bilmek, insanı yücelten bir bilmek olsa gerek. Kendine bilen Rabbini bilir hükmü ne büyük bir hakikat. O hakikati bilmek; insanı insan yapar, insanı halife kılar, insanı yüksek makamlara eriştirir.

Lüzumsuz nice şeyler öğrenir, faydasız nice şeylerle meşgul olur, neticesiz nice şeylerin peşinden koşturur, eğilip o onulmaz yaraları bilmek ve tanıma ameliyesinden kaçarız; çünkü işimize gelmez, gerçeklikten kaçarız!

Ölüm ürkütür hayat zor gelir!

Kıskaç daralsa da tembelliğin derin uykusu hoş gelir, gaflet perde perdedir, gafleti intibah görme gafleti onulmaz bir gaflet! Ne yara bilir ne çare; Çaresizliğin coğrafyasında koşturur durur!

Bir yan yara bir yan zevk! Zevk perdesi yaraları pansuman eder sadece, geçici bir oturma izni verir handa; “an” yaralar, “an” zevklerde döner durur insan dünya hanında.

Derin boşlukta derin boşluğa dönerek ilerler dünya; insan da öyle değil midir? Diken batar incinir, bir inciden sevinir, bir tebessümle mesut olur, bir bakışla küser!

Naifliği yaranın derinliğinden, omzuna yüklenen yükün ağırlığından, aczin ve fakrın kanatlarından mıdır?

Anın akışında ömrün seyrinde onulmaz yaralar da var küçük sevinçler de; ikisine aynı tebessümü gösteren insan, insan olmuştur; mevsimleri bir görür bu insan, mevsimsiz hayata hazırdır, halifelik nişanesini almıştır.

Derin yara “ene” okunacak ilk ve son derstir vesselam.