Üstad Bediüzzaman’ın güzel bir sözü var:
“Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır.”

Hayata hep eleştirel gözle bakmak, tenkitçi olmak, memnuniyet duygusunu kaybetmiş olanların kolay kolay tedavisi olmayan, şizofrenik bir ruh halidir. Oysaki her zaman, bardağın boş tarafını görmek yerine, biraz da dolu tarafından bakmanın masrafı mı var?

Bir insan, -su-i zan ederek- diğer insanların kendisi hakkında kötü düşündüğüne inanırsa, farkında olmadan beden dili ile bunu yansıtır. Karşı taraf, olumsuzluğu hisseder ve savunma pozisyonuna girer. Karşılıklı olumsuz etkileşim ve yersiz düşmanlık duyguları oluşur. Bunun çaresi-hüsn-ü zan- ederek diyalogu sabırla devam ettirmektir.

Günümüzde, beraber yaşadığımız insanların hep kusurlarını arama hastalığımız olduğu da bir vakıadır.  Bunun yerine, güzel huyları görmeye çalışmamız, kişiyi olumlu yönleri ile değerlendirmemiz, aslında bizim güzelliğimizden olacaktır.

Örneğin; eşinizin sinirli, kızgın, öfkeli veya ilgisiz tavırlarında ona iyi zanla yaklaşın. Öncelikle onu yanlış anlayabileceğinizi, sizi incitmek amacı ile yapmadığını düşünün. Olumsuz senaryolara inanmak, olumlu düşünce yeteneğini bozduğu için, kişiyi yanlış yargılara götürür.

Bize, “eşimizin beğendiğiniz huyları nelerdir?” diye sorsalar, elbette ki alt alta menfi yönlerinin yanında, birçok güzellikleri de sıralamamız mümkün olacaktır. O halde bizim, eşlerimizi değerlendirme ölçülerimizde, hep güzel tarafları göz önünde bulundurmalıyız.

Eşlerimizin, çocuklarımızın annesi ya da babası olduğunu unutmayalım. Zaman zaman birlikte yaşanan güzel anıları konuşarak, aile içinde romantizmi artırabilirsiniz. Böylece birbiriniz için, ne kadar kıymetli ve değerli olduğunuzu karşılıklı hissettirebilirsiniz.

“İyi zan” kuralının insanlara şüphesiz en büyük faydası, aklı vesveseden kurtarmasıdır.