Böyle buyurdu büyük yazar:
“…Nalları dikmezsem… Daha görüşürüz.. Dikersem, her ne kadar kusurumuz da olsa, affola… İkisine de eyvallah.” (Cumhuriyet)
Bu sözlerin müellifi İlhan Selçuk nam yazar da çekti gitti “sonsuzluk ülkesine.”
Onların “sonsuzluk ülkesi” dediği yere biz “ahiret” diyoruz.
“Amentü”de her gün okuduğumuz “Vel yevm-il ahiri” (ahret gününe inanmak)…
Ve sonra:
“Vel ba’sü ba’del mevt” (öldükten sonra dirilmek)e inanıp iman etmişiz.
Bab-ı Ali’nin duayeni için “inanmıyordu” diyemem. Yargılamak bizim işimiz değil.
O şimdi toprağın altında.
*
Hastaneye yatmadan önceki son yazısında dikkatimi çeken bir nokta var:
“Cumhurbaşkanı Gül Kürt açılıma Norşin’den başladı” diyor…
Yazının devamında “Neden”ini soruyor:
“Özgen Acar yazısında nedenleri bilimsel kaynaklara dayanarak sayıp döküyor… Önce Norşin Kürtçe değil, Ermenice… Sonra Norşin Feto’nun kabesi… Vakti zamanında Saidi Nursi’nin karargahı imiş… Yetmez mi?” diyor.
Yorum yüzeysel. Net değil. “Bir laf attım ortaya” cinsinden… Sadece laf ustası olmak yerine, araştırma yapsa idi daha iyi değil miydi koca yazarın?
*
Güroymak isminin daha önce Norşin olduğunu bilmeyen yok. Bölgenin genel tarihinden anlaşılan, ilçenin bulunduğu toprakların Hititler, Urartular, Persler, Makedonya Krallığı, Selefke Krallığı, Nesati Devleti, Roma İmparatorluğu, Mervaniler Dilmaçoğlu Beyliği Sökmenler Beyliği, Şerefhanlar, Osmanlılar ve Rusların tekrar Osmanlıların elinde kaldığıdır. Bu bilgiler birçok internet sitesinde mevcut. Bir zahmet bakıverseydi…
İpek Yolu üzerinde olduğu için değişik uygarlıklara ait izleri bünyesinde barındırmış. Selçuklu dönemine ait mezar taşları ve bunların yanında, Değirmen köyünde bulunan kilise, gizli bölme mağaraların geçmiş tarih dönemlerinde Hıristiyan mezhebine tabi kavimlerin yaşayışlarını da ortaya koymakta…
*
Dolayısıyla bu topraklar birçok krallığa, beyliğe ve devlete vatan olmuş. Dahası manevi önderleri de barındırmış: Babir-i Kal Türbesi ve ilçe merkezinde bulunan Şeyh Ahmed ve Şeyh Abdurrahman Taği Türbeleri İslam uygarlığı dönemine ait şahsiyetlere ev sahipliği yapmış.
Ve en önemlisi: Bediüzzaman Hazretleri talebelik yıllarında burada büyük hocalardan ders almış… Yani yazarın bahsettiği gibi burası Said-i Nursi’nin karargahı değil, vatanıydı.
Bediüzzaman o günleri şöyle anlatır: “…Nahiyemiz olan Hizan kazasına tâbi İsparit’te birden bire, meşhur Seyda namında Şeyh Abdurrahman-ı Taği himmetiyle o kadar çok talebeler ve hocalar ve alimler çıktılar ki, bütün Kürdistan onlarla iftihar eder bir şekil aldığı zaman, içlerinde münazara-ı ilmiye ve pek büyük bir himmetle ve pek geniş bir daire-i ilim ve tarikat içinde öyle bir vaziyet hissediyordum ki, güya ru-yi zemini fethedecek bu hocalardır… Alimler, ilimde, dinde büyük bir fütuhat yapmışlar gibi vaziyet alıyorlardı. Bir talebenin bir parça ziyade zekâveti olsaydı, büyük bir ehemmiyet verilirdi. Münazarada, bir meselede birisi galebe çalsa büyük bir iftihar alırdı. Ben de hayret ediyordum, o hissiyat bende de vardı. Hattâ tarikat şeyhleri ve dairelerinde medar-ı hayret bir müsabaka, hem nahiye, hem kaza, hem vilayetimizde vardı. O hâletleri başka memleketlerde o derece göremedim.” (Emirdağ Lahikası, 1997, s. 49)
Kuşku yok ki, Norşin medresesi, bölge ve Türkiye toplumuna birçok ünlü din alimleri yetiştirmiştir (Detaylı bilgi için Risale Haber yazarı Nurettin Huyut’un köşesine bakabilir).
Bundan gocunmamalı ve “art” niyet aranmamalı.
*
Kaderin garip bir cilvesi:
İlhan Selçuk veda yazısına Bediüzzaman’dan bahsederek sonlandırmış oldu. Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz. Selçuk da göç edenler kafilesine dahil oldu.
Merak ediyorum; İlhan Selçuk, Bediüzzaman’la yüzleşecek mi?