İnsan sırlarla dolu bir âlemdir. Ayrıca her insan bir âlemdir. Her âlemde farklı şeyler olur. Kiminde yağmur yağarken, kiminde güneş açar. Kiminde rüzgâr şiddetle eserken, kiminde sükût olur. İnsan da, kâinatta aynıdır. Çünkü insan kâinatın küçültülmüş bir misal-i musağğarıdır. (numunesidir.)

Kâinatta olan her şey aslında insanın ruhunda da olur. Kimileri bunu fark eder, kimileri bunu fark edemeden göçer gider. Her ne olursa olsun insan göçüp gitmek için dünyaya gelir. Her insan ahirete gider. Bunun içindir bu zorlu yolculuk. İnsan ana rahmine bunun için düşer. Ana rahminden de dünyaya düşer.

İnsan hep düşer.  Yolda yürürken düşer, ağaçtan düşer, balkondan düşer, uçaktan düşer, yataktan düşer… Peki, insan düşerde, hep düştüğü yerde mi kalır? Düşerken onu tutan, onu düştüğü yerden kaldıran biri olmaz mı? Olur elbette. İnsan sadece zahirde düşmez. İnsan aslında ruhen düşer. Bu düşüşü de ancak Rabbi durdurabilir. Düşeni O (c.c.) tutar, O yerinden kaldırır. İnsanı O yükseltir, isterse miraca O çıkarır; Habib’ini miraca çıkardığı gibi.

İnsan sırlarla dolu çözülmeyi ve çözümlenmeyi bekleyen bir denklem gibidir. Her sonuç farklı bir soru barındırır içinde. Ve her soru ayrı kapılar açar insanın aklında. Bu denklemin içinde akıl yetersiz kalır. Çünkü akıl kendi başına çıplak kalır. Sadece akıl ile çözülme işlemine giren insan, çözülürken düğümlenir.

İnsanı ve insanın büyüğü olan kâinatı ve bunları var edeni bulmak için akıl, imanla yol alır. İkisi bir birine hem arkadaş hem gözcü olur. Akıl imanla ışıklanmazsa kör kalır. İman akla nur olursa çözer tüm soruları ve sorunları. Çünkü iman, soruları da çözümleri de aynı anda görür. İnsan imanla bir şeyin aslını öğrenmek için sadece sebepler silsilesinden geçer. Yaratıcı, kâinata imanla bakan insana her şeyi açık açık gösterir.

İnsan kendi kâinatından, diğer kâinatta olanları ve diğer kâinattakilerin de kendi kâinatına olan etkilerini net görebilmek için gözüne iman gözlüğünü takar. Onunla seyreder etrafı. Ve etrafta yaşanılanların sebepsiz hareket etmediklerini, hepsinin itaatle hareket ettiklerini görür. Bu itaatin kime ait olduğunu öğrenmek için, içinde bir merak uyanır. 

İnsan, iman gözlüğünün pikselini yükseltmek için, yaratılan her şeyin Sahibine müracaat etmeye başlar. Kuran-ı Kerime ve Sünneti Seniyye’ye yönelir. Daha net görüntüler alarak algısını yükseltmek isteyen insan, her şeyi hakikat penceresinden bakabilmek için çalışmalara başlar.

İnsan, etrafını seyrederken aynı zamanda duymaya da başlar. Kulağa iman kulaklığı takılmazsa tüm sesler birbirine karışır. Ve insan bu karışık sesler arasında karışıp gider. İman, tüm sesleri birbirinden ayırırken, o seslere anlamlarını da giydirerek, sesleri insanın gönlüne ulaştırır. Gönül duyduğu bu sesler karşısında hayrete kapılır. Ve insan, Allah’ın sevgisine kapılır gider.

İnsan gittiği yerlerde, denklemleri kuranı, aklı var edeni, sesleri etrafa serpiştireni, gözü vereni görür. Tüm her şeyi var edeni bulan insan, tüm her şeyi bulmaya başlar. İnsan var edeni bulunca aynı zamanda kendini de bulmaya başlar. Uyuyan insan, derin uykusundan uyanmaya başlar. Gaflet perdesi yırtılan insan, hakikat güneşiyle aydınlanmaya başlar.

İnsanın ruhu aydınlık olursa kendi âlemini net görür. Kendi âlemini net gören insan tüm âlemleri görebilme aşamasına gelir.

İnsan hakiki görme sürecine girdiğinde; insan olmaya başlar.

İnsan olmanın birinci şartı da “iman” etmekle başlar. Hayatta her şey bir başlangıçtır. Bundan dolayı “baş” lar ne kadar sağlam olursa başlangıçlarda o kadar sağlam olur. “Baş”ın içine iman girerse akıl imanla çalışmaya başlar. “Baş”lanıçlar imanla olursa, insan doğru yol alır.

“Ya Rabbi! Başlangıçlarımızın ve sonlarımızın hayırlı olmasını lütfeyle. Hayatlarımızı imanla hayatlandır. Ve ebedi hayatımızın güzelleşmesini lütfet. Dualarımızı ve sevgilerimizi bâki kıl. Çünkü Sen Bekâ sahibisin.”

amin.amin.amin.