Hayatın dili kavramsal değildir. Günlük hareketlerinizi kavramlarla değil alışkanlıklarla sürdürürsünüz. Alıştırmalarınız neticesi birçok kez yaptığınız şekilde çoğu düşünce süzgecinden geçmeden (bunun için zaman yoktur) olduğu gibi yaparsınız.

Fikrin davranış anlamında karşılığını ancak hayatın içinde üretebilirsiniz. Hayatı reddederseniz kavramlarla konuşur, alışkanlıklarla yaşarsınız.

Konuşmalarınız bu anlamda kavramsal olmaktan kurtulamaz.

Kendi dilinizden ayrı bir dille konuşursunuz.

Hayatın içindeki dili reddederseniz hayatı da reddedersiniz. Ya bir hayalperest, ya bir ikiyüzlü ya da menfaatperest olursunuz.

Bu yüzden olduğun gibi görünmek ya da göründüğün gibi olmak gerektir; yani efkârınızı ef’alinizle izhar etmelisiniz.

Bu ise kavramlarla, hazır sözler, klişelerle olmaz.

Hayatın dışında ve hazır metinlerle konuşanlar ikiyüzlülerdir. Onları keşfetmek çok kolaydır; günlük kullandıkları dillerini kendilerini veya fikriyatını anlatırken hemen terk ederler.

Bağlılıklarını ısrarla belirttikleri büyük fikriyatın kendilerinde özel bir dili yoktur. Hayat yoktur. İdealler başka hayat başkadır.

Sorgulamaktan kaçınırlar. Hayatlarını eleştirmekten korkarlar. Çünkü eleştiri dilleri yoktur; büyük fikriyatını oluşturduğu kavramlarla eleştiriye girişmek imkânsızdır; çünkü sorgulanamazdır, kutsaldır.

Doğrusu kendilerini eleştirecek alışkanlıklarını da terk edemezler.

Kavramlarla konuşmak en sağlam korunma biçimidir. Bu anlamda, hayatın içinde olmak bozulmaktır. Kavramlara sığınmak korunmaktır. Onlar için mutluluğun aranan sırrı bu korunmada saklıdır.

Dünyada mutluluğun anahtarı iç sorularınızı sorun olarak kabuklayıp kavramların süslü kutularına koymaktır.

Kavramların etrafını saracak kabuk kavramın zaman içindeki akışkanlığını unutturacak, bu yüzden kabuğu kaldırdığınızda konsantre acı karşılayacak, içteki taze sıvı iç burkacak, rahat bozacaktır.

Bu yüzden âlimler ve onların büyükleri huzursuz insanlardır.

Sınırlı, ancak kabuksuz olmayı, tek dille yaşamayı seçmek dünya huzurunun kaçmasıdır.

Dünyanın huzurundan koptuklarından Efendileri'nin (cc) huzurunda bulunurlar ve burası daimi bir uyanıklıktır.

Modern zamanlarda en kolayı ikisini ayırıp iki dilli yaşamaktır. Dışa ayrı bir yüz içe ayrı bir post giyinmektir. Kavramların içi böylece ağzına kadar doldurulup hayatın içi boşaltılabilmiştir..

Buna karşın, hakikatte, kavramlar hayatı doldurmak içindir.
Korkmamak lazım, hata günlük dilin olmazsa olmazıdır, bunu göze alıp denemek gerektir.

Kavramları boşaltıp hayata akıtmak lazımdır.

Hayatın içinde kavramlar akmıyorsa dil yalancıdır.

İki dille dürüst olamazsınız.

Her dinin (hayatın) bir tek dili yok muydu?