Peygamber Efendimizin (asm), konuşurken insanların gözlerinin içine baktığına dair bir rivayet bulamadık.

Ancak, Hz. Enes’ten yapılan zayıf bir rivayet, konumuza ışık tutacak özelliktedir:

“Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem (yolda) bir adama rast­layıp da onunla konuştuğu zaman, adam dönüp gidinceye kadar Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem, mübarek yüzünü ondan çevirmezdi ve adamla tokalaştığı zaman, adam elini çekinceye kadar O, mübarek elini adamın elinden çekmezdi. Hiç bir zaman O’nun mübarek dizle­ri de yanında oturan adamın dizlerinden ileride görülmemiştir.” (İbn Mace, Edeb 21, No:3716)

İşte nezaket sultanı olan Peygamber Efendimiz, davranış tarzıyla muhatabını kırmak bir yana en küçük bir burukluk duymasını bile önlüyor ve ona özel olduğu hissini veriyor. Konuşurken bütün içtenliğiyle muhatabına yöneliyor, konuştuğu sürece yüzünü başka bir tarafa çevirmiyor, samimiyetle elini sıkıyor ve otururken bile yanındakiyle bedenini aynı hizada tutarak gönül iletişimini sürdürüyor.

Buna göre, konuşurken muhatabın yüzüne bakmanın sünnet olduğu söylenebilir.