Kulağı büyütmeyip, boynuza yol verelim,
Arkadan gelenlere, bizler de güvenelim.
   
Kendine güven gelsin, aidiyet yerleşsin,
Bütünün bir parçası, o da, gelip birleşsin.
 
Tıkadık önlerini; atak yapamadılar,
Sadakâtleri varmış, bırakıp kaçmadılar.
 
Gitmediler bir yere, bekliyorlar sırayı,
Daha fazla inatla, açmayalım arayı.
 
Korkmayınız kaybolmaz, yaptığınız emvaller,
Onlarda mündemicdir, türlü mücedded haller.
 
Ölüp gittin, bir düşün, nasıl dönecek devran,
Şimdi sen hayattayken; neşir eyle bir fermân.
 
Kılıcı at elinden, biçtiğin harman oldu,
Her söylediğin söz, yardağa fermân oldu.
 
Güzel istişare et, fikirlere değer ver,
Her bir fikir bünyede, bulsun kıymetli değer.
 
Fide vermeyen ağaç, ayakta ölse n’olur,
Ölüp gittikten sonra, tarla, tarumar olur.
 
Cemâat olma şuuru, cem olursa; şâd olur,
Leyyin bir dille dense, herkes de; irşâd olur.
 
Seviyor herkes seni, haddini aşmayarak,
Kaçıyor herkes senden, sözle dalaşmayarak.
 
Gör artık sen de bunu; gölgene basmayalım,
Akrebi gösterelim; tutup da sarsmayalım.
 
Üstad da göçtü gitti!... Hizmet öksüz mü kaldı?
Mukaddes emaneti; herkes omzuna aldı.
 
Sebep değiliz bizler, hizmetin coşmasına,
Herkes kendi tarzıyla, hizmette koşmasına.
 
Maksat lâyık olalım, bu mukaddes dâvaya,
Koşup gelsin çoluk-çocuk, hepsi girsin sıraya.
 
Sıra-sıra bir olup, tüm omuzlar bitişsin,
Bu dâvayı kaldıracak, civanmertler yetişsin.
 
Demesinler bizlere; tembel pederler diye,
Bırakalım onlara, nur fidanlar hediye.
 
Açık kalsın defterimiz, hayır dualar gelsin,
Gelenler, gelecekler, hepsi bizleri sevsin.
 
Haydi, boynuz ileri! Geç kulağı görelim,
Varlığınız müjdemiz, kalpten bir sevinelim.