‘Beşir’ müjde veren, ‘Nezir’ ise korku ve azap ile uyaran manalarına gelmektedir. Bunlar aynı zamanda Peygamber Efendimizin (asm) sıfatlarıdır. Yüce Resul, Allah’ın kelamıyla, Allah’a şirk koşan, küfür, dalâlet ve günahlar içinde yaşayan insanları Cehennem azabıyla korkutmuş, ehl-i imanı da ebedî Cennetlerle müjdelemiştir. Mükemmel bir denge içinde hem ‘Beşir’ hem de ‘Nezir’ isimleri tecelli etmiştir.

Küfür, dalâlet ve fısk içinde hayat süren bir kısım insanların, zaman zaman “Bizi Cehennemle korkutmayın, bizi Cennetle sevindirin” şeklindeki serzenişleri, bize de çoğu zaman masumane gelmektedir. Zannederiz ki, hep Cennetlerden bahsedersek bu insanlar hidayete gelirler, ıslah olurlar. Bu durum kafama takıldı, “acaba bu konuya Kur’a-ı Kerim’in yaklaşımı nasıldır?” diyerek, Kur’an’ın sonundaki fihriste baktım. “Acaba Kur’an’da en çok Cennet mi yoksa Cehennem mi geçiyor?” şeklindeki bir soruya cevap aradım.

İncelemem çok derinden ve hassasiyetle olmazsa da, ilk etapta Kur’an’da Cehennem isminin 84, Cehennem ateşinin 70 kere geçtiğini gördüm. Bu sayılara yine Cehennem manasına gelen ‘Haviye’ ve ‘Hutame’ kelimeleri dahil değildir. Yine ‘Nezir’ manası şümulüne dahil olan ‘Kıyamet’ ifadesini de ayrı tutuyorum. Bir misal olarak şu ayet mealini verelim: “İnkâr edenlere de Cehennem ateşi vardır. Öldürülmezler ki ölsünler, Cehennem azabı da onlara biraz olsun hafifletilmez. İşte biz, küfürde ileri giden nankörü böyle cezalandırırız. ” (Fâtır-36)

Diğer yandan Cennetin 75, Cennet ehlinin 30 defa geçtiğini ilk etapta tespit ettim. Elbette Cennetin değişik güzelliklerinden bahseden başka birçok ayet vardır. Bu kadar bilgi bize konumuz hakkında bir fikir vermektedir sanırım. Hadis kitaplarına da bir göz attığımda neticenin pek farklı olmadığını gördüm. Anladım ki, anlatımda “Beşir” ve “Nezir” dengesi korunmuş, Cennetin güzelliklerinden bahsedilirken, Cehennemin dehşetli azabından bahsedilmesi ihmal edilmemiştir.

Gerek Âlemlerin Rabbi olan Allah, gerekse Onun Habibi ve Resulü olan Muhammed Aleyhisselatü vesselam, inananlar için Cennetin güzelliklerinden bahsederken, aynı zamanda kafirler, münafıklar ve fasıklar için de Cehennem azabının dehşetinden bahsetmişlerdir. Bu duruma Rabbimizin “Celâl ve Cemal Dengesi” de diyebiliriz. Celâl ismiyle, Allah’ın emirlerine karşı gelenler korkutulmuş, Cemal ismiyle de Allah’a itaat edenler için Cennetin güzelliklerinden bahsedilmiştir. Anlıyoruz ki bu anlatım en ideal tebliğ metodudur.

Yukarıdaki bilgiler bize, Allah’ın varlığı, birliği ve emirleri anlatılırken, müjdeleme ve korkutma konusunda bir denge gözetmemiz gerektiğini ifade etmektedir. Zira, eğer sadece Cennetin güzelliklerinden bahsedersek, dünyanın cazibesine kapılıp, günah çukurlarında yuvarlanan insanlar, bu durumlarından vazgeçmeyecek, bu hayatlarına rağmen Allah’ın kendilerini affedeceğini sanacaklar. Bu durum günah işlemekte onları daha da çok cesaretlendirebilecektir.

“Bizi korkutmayın” diyen günahkâr insanların ne yazık ki eski hayatlarına devam ettiklerini görebiliriz. Esas olan “Havf ve reca” dengesini muhafaza etmektir. Allah’tan korkacağız, ama rahmetinden de ümidimizi kesmeyeceğiz. İnsanlar çok cahil ve nankördürler. Allah korkusu, dolayısıyla Cehennem korkusu olmazsa yapamayacakları kötülük, işlemeyecekleri günah yoktur.

Kur’an-ı Azimüşşanı asrın idrakine göre tefsir eden ve Kur’anî metodla eserlerini telif eden Bediüzzaman Said Nursi’nin (ra) Risâlelerinde bulunan bu konudaki birkaç cümlesi, meselemizin biraz daha açıklığa kavuşmasını sağlayacaktır: “Zaman gösterdi ki, Cennet ucuz değil, Cehennem dahi lüzumsuz değil. ”, “Cennet ve Cehennem, şecere-i hilkatten ebed tarafına uzanıp eğilerek giden bir dalın iki meyvesidir. ”, ”Zalimler için yaşasın Cehennem!.. ” Vesselam…