بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ

Yirmiyedinci Mektub'un ilk mektubu Hulusi Yahyagil'in yazdığı bir fıkradır.

İlk iki paragrafta Hulusi Bey kendisine yöneltilen iltifatları bir önceki yazıda belirttiğimiz biçimde anladığını ifade etmektedir. Kur'an ve imana hizmet için Kur'an hazinesinden nurlar çıkarmak vazifesi üstadına verilmiş kendisine de ona hizmet etme nimeti nasip olmuştur. Bunun övünmeye değil şükre vesile olması gerektiğini söylemekte, hatalarının affı için dua talep etmektedir.

Sonraki paragrafta kendisine üstadı tarafından yöneltilen bir sorudan bahsetmektedir. Bu soru ve sorulma sebebi nurlu altıncı mektubda yazılmıştır. Kısaca Üstad yazılan risalelerin yeterli olup olmadığı, vazifesinin bitip bitmediğini sormuştur.

Hulusi Yahyagil'e bu soru sorulduğunda Sözler'in tamamına yakını, Mektubat'ın da önemli bir kısmı yazılmıştı. Hulusi Yahyagil bu soru karşısında zorlandığını, cevap yazabilmek için kerem-i İlahi ile Peygamberimizin (asm) ruhaniyetinin yardımına iltica ettiğini yazmıştır. Ulaştığı sonuç yazılan risalelerin kıymetini takdir etmekle beraber Üstadının vazifesinin de hizmetinin de bitmediği olmuştur. Buna altı delil getirmiştir.

Bu deliller; ömrünün sonuna kadar vazifesine devam eden Peygamberimizin bid'aların istilası zamanı ile ilgili emrini de dikkate alarak bu sünnetine tabi olmak, bu hizmette istihdam edenin hizmetin bittiğini bildirmesini beklemek, Risalelerle bağ kurmuş kişilerin sorularını ve münekkidlerin tenkidlerini cevaplandırmak, Üstadın mektup ve derslerinden henüz Risale-i Nur'a geçmemiş kıymetli dersler olması gibi deliller olarak özetlenebilir.

Sonrasında Üstadına mektup yazma esnasında ruhunda büyük bir inkişaf hissettiğini, kaleminin duygularına tercüman olduğunu belirtmiştir. Said Nursi ve talebeleri arasındaki mektuplaşmaların alt metninde önceki yazılarda belirttiğimiz gibi daima İman ve Kur'an'ı anlamak, yaşamak, hizmet etmek yani muhtaçlara ulaştırmak vardır.

Yüzyıla yakın zamanda milyonlara kendini okutturmuş, dostluk etmiş, istikamet vermiş, okurlarının hataları her araştırıldığında kendisini ihmal veya reddetmiş olmanın bulunduğu mektuplaşmalardır bunlar. Elbette ki bu mektupların ne şekilde yazıldığı merakaver bir konudur. Hulusi Yahyagil burada bir parça değinmiştir. Daha sonra okuyacağımız bir mektupta Hulusi Yahyagil Risale-i Nur'u tek başına okurken hissettiklerini anlatacaktır. Elbette ki zihin berraklaştırılıp İlahi huzurda olduğunun farkındalığıyla okunan Kur'an derslerinin hissettirdiklerinin anlatılacağı mektuplar da benzer hisler taşıyacaktır.

Risale-i Nur'u cemaate okurken hissedilenleri ise Üstad başka bir mektupta izah edecektir. "Alimler Peygamberlerin varisleridir" hadisi sahihtir. Hakikati talip ve muhtaç olanlara nefsini unutarak ulaştırmak, netice olarak Allah ne takdir buyurursa razı olma hissini itminan ile duymak Nebilerin vasfıdır. Said Nursi'nin bütün ilmini basamak yaparak doğrudan Kur'an'dan aldığı derslerin, o derslerin ilk muhatabı olan Hulusi Bey tarafından cemaate okunması sırasında bu ulvi histen hissedar olması olarak anlaşılabilir.

Mektubun devamında Rahman ve Rahim isimlerinin İsm-i Azam olup olmadıklarını, "Bismillahirrahmanirrahîm" kelimesine dahil edilmelerinin sebebini sormuştur. Sorunun kalbine o an geldiğini söylemiştir. Cevabı Mektubat kitabının Sekizinci Mektubunu oluşturan bu sorunun yukarıda bahsettiğimiz hislerle yazılan bir mektup sırasında birden gelmesi ilham olabilir. Çünkü sekizinci mektup Risale-i Nur'un esaslarından biri olan şefkatin aşka tercihini açıklayan, insana Rahman ve Rahim isimlerinin kainatı kaplayan bir nur-u azam olduğunu söyleyen önemli bir mektuptur.

Son paragrafta hep belirttiğimiz gibi Üstadını şahsiyeti üzerinden değil hizmeti üzerinden tanımlayan bir cümle ve dua bulunmaktadır.

Allah hizmetlerini kabul eylesin Amin.