Ali İhsan Er'in yazısı

Bizim rahatça yaşayabilmemiz için, vücudumuza mükemmel bir sistem yerleştirip bunu tıkır tıkır işleten ve hiçbir özel çabamız olmaksızın bizlere bir gün içinde yaklaşık yirmi üç bin kez nefes alıp verdiren Rabbimize aldığımız bu nefesler için yeterince şükrediyor muyuz?

Günlük hayatımızda hiçbir çaba harcamadan gerçekleştirdiğimiz nefes alış verişi, hayatımızı devam ettirebilmemiz için en kaçınılmaz ihtiyaçlardan biridir. Bir süre nefessiz kaldığımızda neler olabileceğini düşünelim. Yaklaşık bir dakika sonra bayılır, iki ila üç dakika sonra beyin ölümü gerçekleşir ve artık yaşamıyor olurduk.

İnsanın tek bir nefesi alabilmesi dahi, Allah'a şükretmesini gerektiren en büyük nimetlerden biridir. Yüce Allah, bizlere hiçbir külfet yüklemeden kendi kendine çalışan öylesine kusursuz bir vücut işleyiş mekanizması kurmuştur ki böylesine bir sistemi günümüzün en gelişmiş bilgisayarlarının dahi taklit edebilmesi mümkün değildir. Bu bağlamda, insanın şükretmesi için, sadece aldığı bir nefesi düşünmesi dahi yeterlidir.

Nefes almak, bizim için bir tür reflekstir. Yani, nefes almak için herhangi bir özel çabaya veya plana ihtiyaç duymayız. Vücudumuzdaki muhteşem mekanizma, bulunduğumuz ortamlara ve durumlara göre ihtiyacımız olan oksijeni ayarlar. Yürürken, koşarken, kitap okurken ve uyurken ihtiyacımız olan oksijen miktarı kusursuz bir şekilde hesaplanır ve vücudumuz kendisini, bizim hiçbir çabamız olmadan, buna göre ayarlar.

Çağımızın en akıllı, IQ'su en yüksek bilim adamlarının bile halen çözemediği, kusursuz bir şekilde çalışan vücut sistemlerini yaratarak, hazır şekilde varlıkların kullanımına sunan Yüce Allah'a ne kadar şükretsek azdır. Vücudumuzda yaratılan bu son derece karmaşık, ancak bir o kadar da hızlı ve basit bir çalışma düzeneğine sahip sistemlerin en önemlilerinden birisi, yaşamın kaçınılmaz kuralı nefes almamızı sağlayan solunum sistemimizdir.

YETERİNCE ŞÜKREDEBİLİYOR MUYUZ?

Hayatımızın devam edebilmesi için vücudumuzdaki her bir hücrenin oksijene ihtiyacı vardır. Hücrelerimize gerekli olan oksijeni kanımız taşır. Kanımız oksijeni havadan aldığımız nefesin sonucunda akciğerlerimizden alır ve vücudumuzun her bir noktasına ayrı ayrı ulaştırır. Bu noktalarda oksijeni hücrelere devreden kanımız, kalp tarafından emilerek tekrar oksijen depolayabilmesi için akciğerlerimize pompalanır ve çevrim bu şekilde hiç durmadan yorulmadan devam edip gider. Biz kullar ise parmağımızı bile kıpırdatmadan, hiçbir özel uğraşta bulunmadan uyurken dahi nefes alıp verir ve hayatımıza devam ederiz.

Şimdi bir düşünelim; bizim rahatça yaşayabilmemiz için, vücudumuza mükemmel bir sistem yerleştirip bunu tıkır tıkır işleten ve hiçbir özel çabamız olmaksızın bizlere bir gün içinde yaklaşık yirmi üç bin kez nefes alıp verdiren Yüce Allah'a aldığımız bu nefesler için yeterince şükrediyor muyuz?

Her bir nefes için ayrı ayrı şükretmemiz gerekirken, bizler acaba bu şükrün ne kadarını eda edebiliyoruz? Sadece "tek bir nefes alış verişimizde" bile bizlere kusursuz bir program veren Rabbimize, vücudumuzdaki tüm harikulade sistemler ve "insan olarak yaratılma" şerefi için minnettarlığımızı nasıl ifade ediyoruz?

Bugün