Meçhulleri yaşıyordum adeta. Fıskiyesiz bir hayatın akışı içerisinde...
Kem gözlere inat kendimi geçmeliydim.
Bir başlangıçtı benim için, sararmış bahtları sevmek...
Bulutsuz yağmuru beklemek...
Çünkü yeni bir potin almıştım ve arefe günüydü.
Fakat o gece...
Önce bir araba kornası. Ardında sert bir fren ve ortalıkta ''CAN'' kırıntıları...
Yeni bir potin almıştım gıcır gıcırdı...
Basacağım yerler "can"sız olmalıydı...
Daha sonra duyacaktım duyacaklarımı; ama önce azığım tükenmişti. Çünkü adam soruyordu:
"Azığın var mı?" diye.
Gün batımında da adımlarımı saymıştım.
Kalbimle ısıtmıştım yürüdüğüm karanlığı; belki etrafı görmüyordum ama üşümüyordum da.
Baş ucuma koymuştum potinlerimi...
Yarın bayram...
 
* * *
Seher vaktinde ufukla birleşince beliren karartı, bütün ilçeyi kuşatmıştı. Ve adam koşuyordu. Nefes nefeseydi. Arkasında yetişir yetişmez patladı tokadı
"Piç kurusu" diye...
Gözlerinde fışkıran lavlar etrafı kavuruyordu. İnsanın tüyleri ürperiyordu.
Çığlık çığlığa sesler... Ve sokakta kan gölü...
En sert rüzgarlardı hayatın üstünde esen...
Masum çehrelerin yalvarmaları ve sokak lambasının önünde gölgeler.
İnsanlığı bir çirkefin içinde mengenede sıkıyorlardı.
Dünyaların yıkılışına şahit oluyordum.
Kuzulara sırtlanların saldırışıydı.
Olacaklar olacaktı. Bir kabus gibi.
Ve saat tıkırtılarının tik deyip tak dememesi. ..
Meçhul bir elin kazanı karıştırması...
Evet meçhulleri yaşıyordum.
Mideme oturmuş yediğim ümitler ve potinlerim.
Yarın bayram...
 
* * *
Ağzımı bıçak açmıyordu, yürüyordum hareketsiz.
Hani ya uykuyla uyanıklık arasındaki bir rüyada insanın koşmak isteyip te bir türlü koşamadığı gibi hareketsiz koşuyordum.
Oysa kaderin haşmetli bakışları önünde nereye gidebilirdim ki...
Bir çocuk beni hayata bağlayacaktı ve onu arıyordum.
Biraz sıkkın, biraz bezgin, gıcır gıcır potinlerimi okşuyordum.
Çünkü yarın bayram.
Artık ayaklarıma dikenler batmayacak. Artık diken korkusu yaşamayacaktım. O geceden sonra.
Hayallerimi ise püsküllü belalar çiğnemeyecekmiş.
Varsın çiğnesinler.
Potinlerim ayağımda
Ve yarın bayram...