Evet, O'ndan uzaklaşmamak, diğer bir ifadeyle; O’na yaklaşmak.
Tüm emirler hep O’na yaklaşma amaçlı, tüm nehiy ve yasaklar da O’ndan uzaklaşmama amaçlıdır.

İslâm’ın imandan sonra en üstün mertebesi olan takva, O’na yaklaşmayı değil, O’ndan uzaklaşmamayı esas alır.
İnsan yani dedemiz Âdem, cennette O’na çok yakın idi. Hemen tüm kâinatın idare mekanizması olan arşın altında bulunuyordu.
Oraya cenneti A’la ve ulyâ, yüksek ve yüce cennet deniyordu.
Oradan meleklerin kalemlerinin cızırtısı bile duyuluyordu.
Varlıklar için alınan kararların bir altında, ikinci sırada bulunuyordu.
Cennetteki yasak ağaç, O’ndan uzaklaşmaya sebeb oluşturacak bir günah idi.

Her günah kişiyi O’ndan uzaklaştıracak bir yapı içerisindedir.
Allah kulunun kendisinden uzaklaşmasını istemiyordu.
Bir anlık uzaklaşma isteme hatası, O’nu ve zürriyetini uzun süre O’ndan uzak tuttu. Adeta çöllere sürüldü.

Dünya zaten kelime anlamı itibariyle de aşağı, düşük manasınadır.
İnsan yüksekten aşağıya düştü.
Allah ise onun aşağıların aşağısı olan esfel-i safiline düşmekten korumak için kendisine yakınlık sebebleri öne sürdü.

Kurban kelime anlamıyla da yakınlığı ifade edip, Allah için ciğer–pâresini bile feda etmeyi ifade ederken, zekât mali, hac mali ve bedeni, namaz bedeni ibadetlerle O’na yaklaşmayı sağladı.

Allah rahmetiyle Âdem ve zürriyetini tamamıyla düşmekten korudu. Ara noktada tekrar bir imtihana tabi tuttu.
Artık insan kendisini isbat etmekle, O’na yakınlaşma isteğini ortaya koymakla karşı karşıya kaldı.
Bu bize verilmiş ikinci ve son haktır.

Alemdeki her şey O’na yaklaştırıcı birer vasıtadır.
O’ndan uzaklaştıran ise hariçteki şeytan ile, dahildeki nefistir.
Her şey mi yoksa iki şey mi?
Tercih sana aid.

Bu da ya O’na yaklaşmayı veya O’ndan uzaklaşmayı netice verecek bir hal ve bir iştir.
O’ndan uzaklaşanı şeytan ve nefis kapar.
Mü’min de bu uzaklaşma durumu gaflet adımlarıyla, inanmayan kâfirde ise dalalet koşmalarıyla gerçekleşir.

Hayattaki tüm meseleler, O’na yaklaşmak ve O’ndan uzaklaşmamak üzerine cereyan etmektedir.