Anlatacağım kıssa bir eski hikâyedir;
Maksadım hâtırlatmak, çoğumuz bunu bilir.

Dervîşlerle âlimler farklı, diye işitmiş;
Öğrenmek için adam, önce dergâha gitmiş.

Kapıda sormuş bu zât, kim girse içeriye:
“İçinizde en fâzıl, en kâmil kimdir?” diye…

“Benden sonra gelendir.” Cevâbını alırmış.
Hepsi böyle dedikçe adam hayli şaşırmış.

Aynı soru sorulmuş en son gelen dervîşe;
“Benden önce gidenler.” demiş, bakın şu işe…

Ulemânın hepsi de aynı cevâbı seçmiş:
“Şübhe yok ki, o benim!” deyip içeri geçmiş…

İlmî enâniyete bir misâldir bu kıssa.
Dervîşler tarafından anlatılır bilhassa.

Şâirler de mağrûrdur, aynen bu vak’a gibi;
Katın bunlara bir de nice meşhûr edîbi…

Latîfe mi, gerçek mi bu olay bilmem elbet:
Şöhretli bir şâire, ederken halkla sohbet,

 “Asrımızda yaşıyor iki şâir-i azîm.”
Denince hemen sormuş: “Pekiy, ikincisi kim?”

Suâl olunsa eğer: “Kıssadan hisse nedir?”
Yolumuzun esâsı fahr değil; tersinedir.

En mütevâzı’ kişi Nebî’dir (asm), örnek bize;
Yolundaysak o Zât’ın, kibir ne gerek bize.

Nefsini beğeneni Üstâd da beğenmiyor:
Lisân-i hâlle bize, böyle olun siz, diyor.

Öğünmek, kasılmak yok bu meslekte gidende;
Âlim, edîb, san’atkâr, şâir, mâhir bir fende…

Kim olursa olsunlar, herkes Nûr’a talebe;
Kimse etmek istemez başkasına galebe.

Mevzûu toparlayıp sözü bağlarsak eğer:
Övüp övünmeyelim; bize tevâzu’ yeter.

“Övmekde ne zarâr var?” diyenler olabilir;
Övmek ödünçtür, dostlar, hep iâde edilir.

Şâkirâne anılsa fazîleti “Kardeş”in,
O ihlâs düstûrudur, dışındadır bu işin.

Alçakgönüllülükdür en tehlikesiz haslet;
Bugün dünyâ bu hâle hem muhtaçdır, hem hasret…

Okuyucuma derim ben nasîhat kılıklı:
Dövmek de yok, sövmek de; övmek de karşılıklı!