Özü, sözü, gözü güzel insan olmak büyük paye; hele savurucu rüzgarların estiği demde böyle kalmak büyük saadet. Nazarların nazarları dağıtmak üzere çevrildiği, zihinlerin zihinleri eğriltmek üzere çalıştığı hakim dünyada bunu başarmak; büyük varlık mücadelesini kazanmak demek.

Bu bir beka meselesi…

İnsan dünyaya ayak bastığında başladı beka meselesi, kıyamete kadar da sürecek. Her bir insan doğduğunda başlar bu mesele ve ölünceye dek sürer…

Oynayalım, gezelim, tozalım, zevk edelim, kibir biriktirelim, kin çoğaltalım diye insan bu âleme gelmedi; ne ki çoğunun düştüğü çukur bu. Nefis perdesini yırtıp, şeytan tasallutundan kurtulanlar “öz” güzelliğe erişir; gerisi çöplükte eşelenir durur, bir darı uğruna hayatı heder eder!

Bekasını yitirir, saadetini kaybeder; verilen zamanda sorulara doğru cevap vermemek, doğru yaşamamakla… Kendini tanısa Rabbini de tanıyacak; o tanıma ile hayatını tamamlayacak. Rabbine kul olmadığında ona buna boyun eğer, hürriyetini koruyamaz, en başta nefsine esir olur; görünmez şeyden korkar, büyük şeylerden çekinir!

Allah’a kul olan kulluk derecesince hürdür; o hürriyetle güzellikten güzelliğe intikal eder; iki hali değişmez; sabreder kazanır, şükreder yine kazanır. Bu dünya ona bekayı kazansın diye hazırlanmıştır; o bu farkındalıkla yaşar.

Üç günlük dünyayı garanti etmek için koca bir ömrü harcayan ise çöplükte harcanır! Sonuç; dünya mülkü kadar büyük ve baki olanı kaybeder, değer mi?

Akla sorsan değmez der, kalbe sorsan değmez der, ruha sorsan hiç değmez der; gel gör ki sokaklar, caddeler, şehirler öyle demiyor; varsa da yoksa da burası diyor lisanı haliyle!

Öz nemiş, söz nemiş, göz nemiş diyor; bunlar güzel olmayınca da nasıl insan olunur, olunmadığını yaşadığımız dünyada yaşayarak görüyoruz; haberler ne haber veriyor, ekranlar ne ile dolu; o doluluk maviden kırmızıya akışı gösteriyor.

Nefisle mesafeyi korumadıkça, takva maskesini takmadıkça beka meselemiz çözüme kavuşmayacak; meselelerin özünü yakalamak nice tali meseleleri mesele olmaktan çıkaracak vesselam.