Efendimize (asm) dedesi ismini koymuştur. Efendimizin Annesi Âmine, doğumdan sonra hemen kayınbabası Abdülmuttalib’e haber göndererek bir erkek torununun dünyaya geldiğini söyledi ve gelip O’nu görmesini istedi. Abdülmuttalib geldiğinde Âmine, hamile iken gördüğü bir rüyada çocuğa “Ahmed” veya “Muhammed” adının verilmesinin söylendiğini hatırlattı. Abdülmuttalib çocuğu kucağına alarak Kâbe’ye götürdü, Allah’a şükretti ve O’na Muhammed adını verdi. (İbnü’l-Esîr, Üsdü’l-Ğabe, 1/21)

Efendimize ne ad koyduğunu dedesinden sordular. Şu cevabı verdi:

"Muhammed."

"Neden atalarından birinin ismini takmadın da bu ismi verdin?" dediler. Cevabı şu oldu:

"Allah'ın ve insanların onu övmelerini istediğim için." (bk. Asım Köksal, İslam Tarihi, Köksal Yayınları, 1/30)

Gerçekten, Kâinatın Efendisi Peygamberimiz (asm) Allah'ın, insanların ve meleklerin senâsına eşsiz bir surette mazhar olmuş dünya üzerinde tek şahsiyettir. Çünkü, o bu övgüye, bu alâka ve sevgiye ve bu hürmete lâyıktı. Bu medhi, bu muhabbeti eşsiz îmânı, ihlâs ve samimiyeti ve en güzel, en üstün ahlâkıyla hak etmişti. Bunun içindir ki, onun medih makamına erişecek hiçbir fanî olmamış ve olamaz.

Kur’ân-ı Kerim’de 47. sûrenin de adı olan Muhammed ismi, dört âyette geçmektedir. Dört âyetten üçünde, “Muhammed yalnızca bir elçidir.” (Âli İmran, 3/144) “Muhammed Allah’ın elçisi ve peygamberlerin sonuncusudur.” (Ahzab, 33/40) “Muhammed Allah’ın elçisidir.” (Fetih, 48/29) şeklinde Hz. Muhammed (asm)'in elçi olduğu vurgulanmaktadır.

Muhammed sûresi 2. âyette ise Muhammed’e indirilene inanılması, yani Kur’ân’a inanılması gerektiği buyrulur:

“İman edip, salih işler yapanlar ve Muhammed’e indirilene ki -O Rablerinden bir gerçektir- iman edenlerin kötülüklerini örtüp bağışlamış, durumlarını düzeltmiştir.”

Allah Teâlâ peygamberinin ismini kendi ismiyle yan yana zikrederek onun şanını yüceltmiştir. Minarelerden müezzinler bunu her gün beş defa ilan etmektedir. Ümmeti olmakla şeref bulduğumuz O aziz elçiye binlerce salât ve selam olsun.

Sorularla İslamiyet