Politikayla alâkalı yazı yazmaktan hazzetmem.
İnsanları birbirine “el-hannas” gibi baktıran – ve davrandıran- mefhumun mânası belli çünkü; “poli” çok, “tika” ise yol; yani – birbirinden ayrılan- çok yol.
Halbuki bilinir ki “hakikat-ı mutlaka” tek, hatta yegânedir; bir tek yoldur, dosdoğru yürümeyi iktiza eden bir şeh-rahtır, sırat-ı müstakimdir.

“Müfekkire”mizin bütün cihet ve melekesi, devamlı ve “daimi” şekilde bu şeh-râha – Cadde-i Kübra’ya- teksif edilmeli ki “ ebed’ül-abad” yolculuğunda yayan yapıldak kalmayalım.

Ne var ki “geniş dairede ara sıra bulunabil”en zaruretlerden biri de – maalesef- bu!
En azından dört yılda bir, “pencerelerden seyr”edip, “ içlerine girmeden”, “mâna-yı ismi “ ile değil, “mâna-yı harfi” ile... “ Uhuvvet-i hakikiyeyi” unutmadan ve onu – şu ya da bu endişe ile- nisyan seline vermeden!

Belki saded harici olacak ama dünyadaki aksi çok kuvvetli meseleye temas etmeden olmayacak gibi. “ Uhuvvet” kelimesinin lügavi mânası – bilinir- kardeşlik. Kelimenin ıstılahi ve tahlilci mânasını yaşamazsak – yanlış olmasa da- eksik ve “sünnete mugayir” davranmış oluruz. Yani bid’a- belki de hasene!

Kelimenin Türkçe karşılığının ortasındaki “yapım eki” –ş-‘dir. Bu ekin adı - bilenlerden özür diliyorum, faziletfüruşluk gibi görünse de kimilerine anlatmak için yapmak durumundayım- “müşareket eki”dir. Yani ortaklık, birliktelik eki...
Demek ki sadece bir tarafın gösterdiği yakınlığın adı “kardeşlik” değil, feragattır, fedakarlıktır; bu da “uhuvvet-i hakikiye” mefhumunun bir cüz’üdür. “ Küllü elde edemeyen cüz’ü feda edemez.” Hikmeti malum ve tahsin edilmiş; ama sadece bu faziletli ve sevaplı hareketin adı – maalesef- kardeşlik değildir.

Ancak iki ya da daha fazla taraf birbirine “sıcak” hisler besleyecek ve bu “sıcak” hislerin o şahsın üzerinde tecellisi de görülecek ki o hareketin adı “uhuvvet-i hakikiye” olsun.

Bir husus mutlaka dikkatinizi çekmiştir. Üstad hazretlerinin beyanı nedir? Sadece uhuvvet değil, “ uhuvvet-i hakikiye”, hakiki kardeşlik.
Kardeşliğin hakikisi nedir? Bunu izah eden de Kur’an-ı Mu’cizi’l-Beyan ve “ Kur’an’ın müfessir-i hakikisi olan ehadis”.
Kardeş kardeş hakkında kötü zanda bulunamaz, - eğer zannedilen o hususun alameti yoksa. Eğer varsa, o anlayış su-i zann değil, bir gerçeğin tesbiti ve ferasetlilik olur, ama yine de onun bahsi gıybettir-, kardeş kardeşi terkedemez, “tevhid-i imani tevhid-i kulubu ister”, kimin ve hangi ekibin – ya da heyetin- emri olursa olsun, kardeşine sırt dönemez; dünyanın bir ucunda dahi olsa kardeşinin ayağına diken batsa, o acıyı kalbinde hisseder, tedavisine koşar.

Peki, bunları göremese ne olur? Kardeşlik hislerini terk mi eder? “ Acımak suretine inkılap eder.” Peki, hareketlerine acıdığı insanlarla hâla sarmaş dolaş mı olur?

Ferasetiyle uzak durur onlardan, “alet-i la-ya’kıl” olmaz kimseye. (İman ve itikad cihetiyle.) Olursa, iman şuuruna zıt davranmış olur. Hadis açıktır: ( bilmana, evkakmekal) “ Mü’min bir delikten iki kere ısırılmaz.” Dikkat buyurun, “ bir delik” deniyor, o tarafın kâfir mi, mü’min mi olduğunu tasrih etmiyor!