Risale-i Nur eserlerinin birçok yerinde geçen Elbâki Hüve’l-Bâki kelimesinin anlamı "Bâki olan sadece O’dur" şeklinde ifade edilebilir. Ya Bâki Entel Bâki ise “Bâkî kalan ancak Sensin, ey Bâkî” şeklinde ifade edilebilir.

Bâki kelimesi Cenab-ı Allah’ın hem bir sıfatı, hem bir ismidir ki “Ebedî, dâimî, ölmeyen, sonu gelmez, sonsuz” anlamına gelmektedir.

Risale-i Nur'da Elbâki Hüve’l-Bâki ifadesi genelde Bediüzzaman Said Nursi, bazen de talebeleri tarafından yazılmış mektupların sonunda kullanılmıştır. Bu cümle sınırsız bir sevme kabiliyetiyle yaratılmış kalbin ilgi ve alakasını, fani şeylerden Bâki olana yöneltme gayretidir. Çünkü fani olan hiçbir şey Bâki olanı sevmek için yaratılan kalbin ilgisine değmez. Bu minvalde Ya Bâki Entel Bâki ifadesi de kulun kendi faniliğini idrak ederek Rabbe yakarışını anlatmak üzere kullanılmaktadır.

Risale-i Nur'dan Ya Bâki Entel Bâki ifadesinin geçtiği örnek cümleler:

• "Madem insan bekaya âşıktır; elbette bütün kemâlâtı, lezzetleri, bekaya tâbidir. Ve madem beka Bâkî-i Zülcelâle mahsustur. Ve madem Bâkînin esmâsı bâkiyedir. Ve madem Bâkînin aynaları Bâkînin rengini, hükmünü alır ve bir nevi bekaya mazhar olur. Elbette insana en lâzım iş, en mühim vazife, o Bâkîye karşı alâka peydâ etmektir ve esmâsına yapışmaktır. Çünkü Bâkî yoluna sarf olunan her şey bir nevi bekaya mazhar olur."

"İşte ikinci Yâ Bâkî Ente'l-Bâkî cümlesi bu hakikati ifade ediyor. İnsanın hadsiz mânevî yaralarını tedavi etmekle beraber, fıtratındaki gayet şiddetli arzu-yu bekayı onunla tatmin ediyor." (Lem'alar - Üçüncü Lem'a)

• …kalbindeki hadsiz istidad-ı muhabbet, hadsiz bir cemâl-ı bâkiye mâlik bir Zâta tevcih etmek için verilmiş. O insan sûiistimal ederek o muhabbeti fâni mevcudata sarf ettiği cihetle kusur ediyor, kusurunun cezasını firâkın azabıyla çekiyor.

İşte bu kusurdan teberri edip o fâni mahbubattan kat-ı alâka etmek, o mahbuplar onu terk etmeden evvel o onları terk etmek cihetiyle Mahbub-u Bâkîye hasr-ı muhabbeti ifade eden يَا بَاقِى أَنْتَ الْبَاقِى [Bâkî kalan ancak Sensin, ey Bâkî.]olan birinci cümlesi, “Bâkî-i Hakikî yalnız Sensin. Mâsivâ fânidir. Fâni olan, elbette bâki bir muhabbete ve ezelî ve ebedî bir aşka ve ebed için yaratılan bir kalbin alâkasına medar olamaz” mânâsını ifade ediyor. “Madem o hadsiz mahbubat fânidirler, beni bırakıp gidiyorlar. Onlar beni bırakmadan evvel ben onları يَا بَاقِى أَنْتَ الْبَاقِى demekle bırakıyorum. Yalnız Sen bâkisin ve Senin ibkàn ile mevcudat bekà bulabildiğini bilip itikad ederim. Öyleyse, Senin muhabbetinle onlar sevilir. Yoksa alâka-i kalbe lâyık değiller” demektir.

İşte bu hâlette kalb hadsiz mahbubatından vazgeçiyor. Hüsün ve cemalleri üstünde fânilik damgasını görür, alâka-i kalbi keser. Eğer kesmezse, mahbupları adedince mânevî cerihalar oluyor.( Lem'alar - Üçüncü Lem'a)

• İkinci defa يَابَاقِۤى أَنْتَ الْبَاقِى [Bâkî kalan ancak Sensin, ey Bâkî.] cümlesi, bütün o hadsiz mânevî yaralara hem merhem, hem tiryak oldu. Yani, “Sen bâkisin. Giden gitsin, Sen yetersin. Madem Sen bâkisin; zeval bulan herşeye bedel bir cilve-i rahmetin kâfidir. Madem Sen varsın; Senin varlığına iman ile intisabını bilen ve sırr-ı İslâmiyetle o intisaba göre hareket eden insana herşey var. Fenâ ve zevâl, mevt ve adem bir perdedir, bir tazelenmektir, ayrı ayrı menzillerde gezmek hükmündedir” diye düşünüp, tamamıyla o hırkatli, firkatli, hazîn, elîm, karanlıklı, dehşetli hâlet-i ruhaniye, sürurlu, neş’eli, lezzetli, nurlu, sevimli, ünsiyetli bir hâlete inkılâp etti. Lisanım ve kalbim, belki lisan-ı hal ile bütün zerrât-ı vücudum “Elhamdü lillâh” dediler.( Lem'alar - Yirmi Altıncı Lem'a)