İstanbul'da pencerem gökyüzüne çok yakın
En yüksek penceresi bu mefluç apartmanın

Demir kapıyı açan ay gibidir evcimik
Ayağımı dondurur çivi gibi seramik

Tavşanları çağırır çığlıklarla yumurcak
Penceremde sesler kar içinde sımsıcak

Soğuk bir kahve yapmış küçük hafız kardeşim
İçime ay ve şehri bir yudumda çekmişim

Takriben zeval gibi süzülüyor karanlık
Penceremden gurbete başlıyor alışkanlık

İstanbul kendi hariç korkmuyor başkasından
Akşamından çekilir perdeler arkasından

Kırılınca ışıklar yağıyor bir katliam
Her ışınım altında ya bir ölüm ya bir gam

Durur mu kanaması yaslı kederli nehrin
Penceremden devirsem ölür mü hüznü şehrin

İğne düşmüyor değil atsam üşür cengaver
Gökten tebessüm yağar iğnelerle beraber

Şimşeklerle çarpışır yılgın kalan damarım
Varlığımdır pencerem yarım yamalak varım

Penceremde bir hayal kendimedir sadece
İçimden dargınları barıştırdım her gece

Gülüşlerin yapmacık ağlayışında sahte
Düş aşkına sahiden düş yakamdan varyete

Güneştendir pencerem gölge adama uzak
Düşlere penceremden intihar etmek yasak