Sözüm, iman ve Kur’an hizmetinde ömürlerini vakfetmiş kahraman ağabeylere ve hizmet erlerine asla değildir. Sözüm, ihlâsı ve uhuvveti esas alarak iman kurtarmada cansiperane bütün sevdalara ve oyunlara kapılarını sıkı sıkıya kapamış, amacı ne dünya ne cennet olmayan nur talebelerine asla değildir. Keşke onlardaki ciddiyet ve kahramanlık bizlerde de olsa…
Elde Kur'an Rasathanesi İman Hakikatleri varken, değer miydi başka sevdalar ile âlemi İslâm’ı hayal kırıklığına uğratıp, ruhlarını incitmek... İstikbalde tüm Peygamberler ve Efendimiz (asv) ile ebedi muhabbetler varken, değer miydi dünyalıklar için zındıka ile gönül bağları kurmak? Değer miydi her alanda iktidar sahibi olmak için gönüllerdeki iktidarı kaybetmek?
Kâinat yaşlanmış, güneş yaşlanmış… Her daim gencecik Kur'an hakikatleri ile muhabbetimizi, kardeşlik bağlarımızı taze ve diri tutup, kabrin öte tarafı için hırslarımızı kötürüm bırakarak, arzuladığımız ebedi hayata yüz akı ile ulaşmak her şeye değmez miydi?
Dünyada küfür içinde, dibe çekilen o kadar insan varken, ya da imanı kıl gibi incecik ipe bağlı koptu kopacak hasta Müslümanlar varken, elde kalmayacak şöhret, elde kalmayacak makam servet için, Allah’ın vereceği zenginlikleri elin tersi ile itmek değer miydi? Önümüzde leziz iman hakikatleri taamlarıyla mükellef manevi sofralar varken ve dâhil olundukça bereketlenen uhrevi gıdalara daveti sonuna kadar açıp, artan sayı ile Resulullah (sav)'i sevindirmek dururken, değer miydi İslam âleminden rahatsız olanlara omuz vermek?
Değer miydi, oyunlar ile ortaya çıkıp, güya hak ve hakikat için, hizmet için, iftiralarla başta Sungur ağabeyi ve kahraman ağabeyleri üzüp, yüreklerine acımasızca hançer çizikleri atıp, ömürlerinin kalan kısmını nurların inkişafına bakıp, ruhlarında asude anlar yaşamalarına engel olmak söyleyin değer miydi hiç? Sırf anlaşılsın diye, müellifinin vasiyeti hiçe sayılıp, nurları tahrip yerine geçen sadeleştirme inadını dinleyip, iman kurtaran zatı dinlememek değer miydi Allah aşkına?
Değmez kardeşim değmez… Değmez iki gözüm ağabeyim değmez… Aç kurtlara bayram ettirmek, sadece bölmekten hoşlananları zevk zirvesine çıkarmak değmez dostum değmez. Değmez, Âlemi İslam başsızlıktan, sahipsizlikten, sancılar yaşarken, çelmeler takmak, Siyonizm’e bilerek ya da bilmeyerek destek vermek; değmez vallahi, değmez billahi… Gelin bu Aralık’ta, vicdanları kapamamak üzere aralayıp, olan oldu, yardan düştük bir kere deyip, doğrulmak için, sadece Kur’an hakikatlerine, şuurlu şekilde Sünnet-i Seniyyeye ittibâ etmekle ve bize bizden başka yar olmaz diyerek, ihlâs ve uhuvvetle yeniden merhabalaşarak, insanlığa imdat etmeye koşsak değmez mi?
Nur sofralarını, zaaflarımızla dağıtmadan, nezih teşrifatçı olup, iştahları kabartsak; küfür canavarının pençesinden insan alıp, kardeş sayımızı arttırmakla Allah’ı hoşnut etsek değmez mi? Değmez mi, bütün hizmet erlerine merhabalar ve dualarla kucak açmak ve bununla şeytana zararlar yaşatmak değmez mi?
Değmez mi, sadece seçimden seçime oy verip, iktidarın başarısına memleketi kalkındırmasına dua edip, siyaseti onlara bırakmak? Biz sadece iman hizmetinde, hizmet eri olup, hiç alkış beklemeden, makam beklemeden, uhrevi meyveleri burada yeme acelesi göstermeden, sadece sadakatte ve vazifede tatlı yarışlar yapıp, Cemel Vakası, Sıffin savaşı ve Kerbelâ Olayı benzeri günümüz ihtilaflarını, uhuvveti kardeşliği bozacak hadiseleri yaşamamaya niyetlensek ve fiiliyatımızla desteklesek söyleyin değmez mi?
Değer elbet, imanımıza vesile olan Bediüzzaman’a layık talebe olmak, değer elbet bütün ömrünü Allah ve peygamber aşkı aşılamaya çalışmış ve bunun için hiç kimseye gücenmemiş Üstadımızı gücendirmemeye değer… Nefreti ancak imanla uhuvvetle öldürüp, Yeni Türkiye’nin dirilişine, bizde sadece Kur’an hizmeti ile omuz versek ve bu huzurla fani dünyamızdan, Allah’ın huzuruna, kızarmayacak yüzle çıksak, Peygamberimizi hoşnut etsek her şeye değer…