Cennet ayrılık için yaratılmıştır. Ayrılık da cennet için yaratılmıştır. Ayrılığa kavuşan kavuşmaya kavuşacaktır. Ayrılık yoksa kavuşma yoktur.
İnsan sıfırdadır, ayrılık eksiye götürür gibi görünür oysa iç dünyadaki artıları sürekli artırır. Dış dünyada ise eksiliği hisseden harekete geçer. Niyetlenir, kararlaştırır, yola çıkar, yol kat eder ve hedefe varır. Ayrılık kendine ve ötekine varıştır.
Ayrıldığını hissetmemek durağanlıktır. Niyetsizlik ve hedefsizliktir. Sıfırda olup dünya ve ahiret noktalarından geçen doğru çizgisindeki eksi ve artı sonsuz değerleri hissedememektir. Küçük bir gölet olmaktır, ne nehir ne deniz ne okyanus olmaktır. Her ne kadar büyük olursa olsun bağlantısız olup göl kalmaktır. Oysa ayrılık bütün akan suların ve yağmur damlalarının ve kar tanelerinin kavuşma arzusudur. Hayatın döngüsüdür.
Ayrılık kaderdir, planın bütünüdür. Madalyonun diğer yüzüdür. İyinin kötüsü, kötünün iyisidir. Dengenin, rahmetin ve aşkın bir sacayağıdır. Yoksa Mevlana aşk derdini anlatabilmek için ayrılığı ister miydi? Bulmak için kaybetmek gerek. Allah’ı, benliklerini kaybetmede aramışlar arifler. Kavuştuğunu sananlar ayrılığı göremeyen ve kendini bulamayanlardır.
(AD)