Bu başlığı yazmak bile bana öyle huzur verdi ki sadece başlığı yazmış olduğuma bile sevindim. Bir yandan babamı bekliyorum bu yazıyı yazarken. Uzak bir şehirden gelecek babam ve ben kavuşmayı beklerken babamın hayatımdaki eşsiz yerini düşünüyorum. Ne gariptir ki bunun beni çok mesud etmesi gerekirken kıymet bilememenin ve gereken hürmeti gösterememiş olmanın pişmanlığı ağır basıyor da gözlerimden yaşlar damlamaya başlıyor.
Hayır diyorum kendime hayır bu güzel tefekkürü belki de şeytanın da işlettirdiği bir pişmanlık dalgasının örtmesine izin vermeyeceğim. Babamla yaptığımız o uzun yürüyüş geliyor hatırıma...
Referandumdan sonra eve dönerken güzel manzaralı bir yerde babamla sakin ve uzun yürüyüşümüzü tahattur ediyorum.
Babamla geçirdiğim her an o kadar kıymetli ki. Bunu fark etmiş olduğuma seviniyorum. Fark edemediğim zamanlarım için üzülmüyor değilim tabi ama buna da şükür. Ya hiç fark edemeseydim.
Rabbim babama ve hepimizin anne babalarına hayırlı uzun ömür nasib etsin ve hepimize iman üzere ölüm versin inşallah.
Hepimizin sevdiklerimizle ebedi âlemde ebediyyen mesud olmamız temennisi ile... Ve elbette birbirimizin kıymetini idrak edebilmemiz duası ile...