Niyazi Birinci Abi'ye...
Yazdı durmadı yazdı
Kalemi bembeyazdı
Bir iklim taşıyordu
Böyle kalem çok azdı
Vakti az işi çoktu
Boşa zamanı yoktu
Bir hasret yaşıyordu
O mücessem ufuktu
İmanlı Bahadır-dı
Heyecandı tavırdı
Herkes kara bağlarken
Tarihten ruh taşırdı
Ey Niyazi Birinci
Bıraktın bunca inci
Gittin ebed yurduna
Okur yaşlısı genci
Herkese söz söyledin
Her saza kelam ettin
İdrake sahne kurdun
Şükür izaha yettin
Ey nesle can üfleyen
Sır veren ötelerden
Atlıların sesi var
Naraları zaferden
Arif der güle güle
Var aşkla Zülcelale
Niyazımız Rahmetle
Eriş cennetlik hale