Bediüzzaman o duayı sadece Tahiri ağabeye yapardı

Risale Haber-Haber Merkezi

Kırk sene önce bugün Tâhirî Ağabey, 3 Ni­san 1977 Pa­zar gü­nü, sa­at 03’te İstanbul Kocamustafapaşa semtindeki Tevruz apartmanının 7. katında, hiz­met ve me­şak­kat ka­pı­sı­nı ka­pat­ıp, üc­ret ve sa­a­det âle­mi­nin ka­pı­sı­nı çal­mıştı... Merhum ağabeyimizi rahmet dualarımızla anıyoruz...

Bay­ram Yüksel Ağa­bey, Ömer Özcan’ın Ağabeyler Anlatıyor kitabında Tâhirî Mutlu’yu Şöyle Anlatıyor:

HZ. ÜS­TAD “YÂ RAB­Bİ! TÂHİ­RÎ KEN­Dİ­Nİ BİL­ME­SİN” Dİ­YOR­DU DE­VAM­LI...

Ben, Üs­tad Bediüzzaman Said Nursi’nin Tâhi­rî Ağa­bey gi­bi hiç­bir ağa­bey­den bah­set­ti­ği­ni du­y­ma­dım. Üs­tad “Yâ Rab­bi! Tâhi­rî ken­di­ni bil­me­sin” di­yor­du de­vam­lı. Mü­ker­rer de­fa, belki en aşa­ğı yir­mi se­fer du­y­mu­şum­dur. Hiç­bir ağa­bey hak­kın­da du­y­ma­dım böy­le.

Üs­tad bir gün, “Tâhi­rî!” de­di.

“Bu­yur efen­dim!”

“Azı­cık ken­di­ni bil­mek mi is­ter­sin, bu hiz­met­te is­tih­dam olun­ma­nı mı is­ter­sin?”

“Aman efen­dim, aman efen­dim! Ben ken­di­mi bil­mek is­temi­yo­rum, is­tih­dam olun­ma­mı is­ti­yorum” de­miş­ti.

Al­lah ra­zı ol­sun! Ya­ni Tâhi­rî Ağa­bey gi­bi nur ta­le­be­le­ri, dua mus­lu­ğu idi. Böy­le bil­has­sa fe­da­kâr ağa­bey ve kar­deş­le­ri­mi­ze, ya­ni nur ta­le­be­le­ri­ne öy­le dua eder­di ki, Peygamberimizden (asm) son­ra bü­tün nur ta­le­be­le­ri­ne te­ker te­ker dua edi­yor­du. Ve on­da­ki fe­da­kâr­lık hiç­bir kim­se­de yo­ktu.

TÂHİ­RÎ AĞA­BEY HER ŞE­Yİ­Nİ SA­TIP HİZ­ME­TE KUL­LAN­DI

Biz Is­par­ta’ya var­dık, baş­ka kim­se­miz de yo­ktu. Bi­zi hiç sık­ma­dı Tâhi­rî Ağa­bey. O an­da ne ka­dar tar­la­sı var­sa sa­tıp sa­tıp hiz­me­te ver­miş­ti.

Ba­na bir gün:

“Ahi, ahi! Da­matla­ra mı ka­la­cak? Al­lah on­la­rın rız­kı­nı ve­rir” de­di. Ha­ki­ka­ten bir evi kal­mış­tı, onu da sağ­lı­ğında Kur’an’a ver­di. En bah­ti­yar o, her şe­yi­ni ver­di hiz­me­te. Al­lah ra­zı ol­sun!

Hiç­bir gün­den bir gü­ne Üs­tad’a “Ol­maz efen­dim” yo­ktu. Hiç kat’iyen de­me­di... ‘Tâhi­rî!’ den­di mi “Ta­mam efendim!” der­di. Onun için Üs­tad “Yâ Rab­bi! Tâhi­rî ken­di­ni bil­me­sin” di­yor­du.