RisaleHaber-Haber Merkezi
Ağabeyler Anlatıyor kitaplarının yazarı Ömer Özcan, Bediüzzaman Said Nursi’nin tevafuklu kitaplarını talebesi Said Özdemir’e sordu.
SORU:
Üstadımız, Risale-i Nur’un muhtelif yerlerinde tevafuklu kitaplarından bahsediyor. Bu tevafukların da sonradan fark edildiğini söylüyor. Bu kitaplar hangileri?
CEVAP:
Üstadımızın beş adet tevafuklu kitabı vardır:
Birincisi Mu’cizat-ı Ahmediye Risalesi; 300 mucize bulunan 150 sayfalık bir Risale... Sekiz müstensih ayrı ayrı yazmışlar... Bir de bakmışlar ki hepsinde Peygamber’in (asv) isimleri alt alta, üst üste, yan yana gelmiş. Bu kitabı tab ettik.
İkinci kitap Mu’cizat-ı Kur’aniye Risalesi; Kur’an kelimeleri hep aynı şekilde tevafuklu. Bu kitap da elimizde, inşallah yakında tab edeceğiz.
Üçüncü tevafuklu kitap 29. Söz; 40-50 sayfadır. Yazanlar bir bakıyorlar ki bütün satır başlarına “elif”ler gelmiş. Bakıyorsunuz burada 16 elif, burada da 16 elif, ama hiçbir sıkıştırma zorlama yok. Normal yazılmış gitmiş. 501 elif var. ‘Said Nursi’nin de ebced değeri 501.
Dördüncüsü İşârat-ül İ’caz; Bu Risale, harpte, at üstünde kurşunlar yağarken yazdırılıyor. Üstad Hazretleri bana İşârat-ül İ’caz’ı verdi; “bunu basacaksınız ama aslî şekliyle, satır hangi harfle başlamışsa öyle, hangi harfle bitiyorsa aynı olsun” dedi. Elhamdülillah bir dizgi tutturduk Üstadın dediği gibi dizildi, basıldı. Burada beş tane “he” orada da beş tane “he” var. Burada 10 elif orada da 10 elif. Üstad, “Rumuzat-ı Semaniye’de” kısmen bunların hikmetlerini beyan ediyor.
Beşinci Risale Âyet-ül Kübra Risalesi; İstanbul’da basılan ilk nüshasıdır. Onda da tevafuklar var. Henüz elime geçmedi, geçtiğinde tab edeceğiz.
Tevafuk nedir?
Tevafuk, hizmetin makbuliyetine işaret eden harikulade bir alâmettir. Üstadımız bunu şu temsille anlatıyor:
“Meselâ, benim avucumda nohut, leblebi, üzüm, buğday gibi maddeler bulunsa, ben onları yere atsam; üzüm üzüme, leblebi leblebiye karşı sıralansa, hiç şübhe kalır mı ki, elimden çıktıktan sonra, gaybî bir el müdahale edip sıralamasın. İşte hurufat ve kelimat o maddelerdir, ağzımız o avuçtur”. (Barla Lâhikası 315)