­Bediüzzaman’la kıldığımız son te­ra­vih na­ma­zı

Risale Haber - Haber Merkezi

Tâhirî Mutlu Ağabey, Üstad Bediüzzaman Hazretleriyle beraber kıldığı son teravih namazını ve o gece Isparta’da başlayan Urfa yolculuğunun hazırlık ve zuhuratını anlatıyor:

Üs­tad’la be­ra­ber te­ra­vih kı­la­ca­ğız… Öy­le se­vi­ni­yo­ruz ki...

1960 yı­lın­da (20 Mart 1960 Pazar) Is­par­ta’da Üs­tad’ın evin­de­yiz. Hz. Üs­tad’la be­ra­ber Ra­ma­zan-ı şe­ri­fin birin­ci gü­nü, Bay­ram (Yüksel) fi­lan ca­mi­ye git­ti­ler, ben ev­de kal­dım. Üs­tad de­di: “Na­maz kı­la­ca­ğız be­raber. ” Biz çok se­vin­dik, el­ham­dü­lil­lah… ‘Üs­tad’la be­ra­ber te­ra­vih kı­la­ca­ğız’ di­ye... Üs­tad’la be­raber na­maz kıl­mak ne de­mek ya­ni... Öy­le se­vi­ni­yo­ruz ki... Ev; bir oda­da Üs­tad ka­lı­yor, bi­rin­de biz ka­lı­yo­ruz, bi­ri ca­mi ola­rak... Ney­se Üs­tad’la na­ma­za dur­duk, Üs­tad farzda imam ol­du, sün­ne­ti kıl­dık; Üs­tad: “Geç ba­ka­lım” de­di ba­na. Biz imam ola­ca­ğız, Üs­tad’a te­ra­vih­te... Üs­tad Haz­ret­le­ri­ne kar­şı iç­ti­hat olur mu hiç, ‘Pe­ki’ de­dik ve geç­tik biz imam­lı­ğa… Böy­le 11 gün na­maz kıl­dık be­ra­ber…

On­dan son­ra Üs­tad ra­hat­sız­lan­dı, be­ra­ber kı­la­ma­dık ce­ma­at­le, yal­nız kı­lar­dı o zaman... Ar­ka­sın­da hiç te­ra­vih kıl­ma­dım... Ben ‘Elem­te­re’den iti­ba­ren 10 su­re­yi ağır ağır ki; rükû­da, sü­cud’­da da ağır ağır okur­dum. Tâ Üs­tad da ye­tiş­sin… Ma­lum ya, Üs­tad Fa­tiha’yı oku­yacak... İma­mın ar­ka­sın­da Şafi’ye gö­re Fa­tiha okun­ma­sı farz... Onun için, Hz. Üs­tad’ın Fa­tiha’yı ik­mal ede­bil­me­si için ben ağır ağır okur­dum. Al­lah ka­bul et­sin…

Üs­tad has­ta­lan­dı, son­ra Emir­dağ’a git­ti. Tek­rar Is­par­ta’ya gel­mek is­ti­yor. Bi­ze, “Hz. Üs­tad ha­re­ket et­ti, has­ta, çok has­ta!” di­ye te­le­fon­la ha­ber ver­di­ler. Üs­tad ak­şa­ma ya­kın Is­parta’ya gel­di. Çok hasta… Ama Zü­be­yir’le be­ra­ber iki­miz kol­tuk­la­rı­na gir­dik, ya­vaş ya­vaş çı­kar­dık, ya­ta­ğı­na ya­tır­dık. Yor­ga­nı ör­tü­yo­ruz, he­men açı­yor Üs­tad. Biz ör­tü­yo­ruz, o açı­yor… Kar­deş­ler ge­ce nö­bet bek­le­di­ler; Zü­be­yir, Hüsnü, Bay­ram, Sun­gur… Sa­bah ol­du, na­maz kıl­dık; nö­bet sıra­sı bi­ze gel­di…

Üstad: “Hüsnü’ye söyle Urfa’ya ziyarete gideceğiz” dedi, tekrar gözünü yumdu

Biz duruyoruz başında. Üstad Hazretleri uyur vaziyette yatıyor. Bir ara gözünü açtı, “Hüsnü’ye söyle Urfa’ya ziyarete gideceğiz” dedi, tekrar gözünü yumdu. Ben hemen kalktım baktım kardeşler yatıyor. Dedim: “Kardeşler! Üstad Hazretleri Urfa’ya ziyarete gideceğiz diyor. ” Emirdağ’ından gelirken arabanın lâstiği patlamış, yedeği takmışlar. Hüsnü: “Otomobilin biraz tamire ihtiyacı var” dedi. Ben gittim söyledim Üstad’a. “Başka otomobile bakılsın” dedi. Vakit yok durmuyor, tamirine müsaade yok... Vakit yok yani... Tekrar geldim ben yine, “Kardeşler! Üstad’ımız başka otomobile bakılsın diyor” dedim. Öyle deyince hepsi birden hooop seferber vaziyeti aldılar. Hemen patlak tekeri düzelttiler. Biz de bir yandan Üstadın eşyalarını taşıyoruz.

Üstad otomobile binince o ayaklarını salladığı boşluk var ya, orayı doldurduk ki, Hazret-i Üstad yatak olarak buraya yatsın diye. Kardeşler hazırlandılar… Otomobil hazır… Üstad Hazretlerini kaldırdık giydirdik, yine koltuklarından tutuyoruz. Zübeyir dedi ki: -Allah rahmet etsin- “Ağabey, Üstad’a bir daha tekrar edelim, Üstad’ın ateşi var... ” “Çok iyi olur” dedim. “Üstad’ım, Urfa’ya ziyarete gidiyoruz” dedi Zübeyir. “Evet” demeye vakti yok Üstadın, bu derece hasta. Kafasını salladı, “evet” demek istediğini anladık. Yavaş yavaş indirdik. Otomobilin kapısına oturttuk iki koltuklarından tuttum, kardeşler ayaklarından tuttular, hazırladığımız yere çektik, yatırdık, elhamdülillah onu. Kardeşler de bindiler.

Ömer Özcan, Ağabeyler Anlatıyor-1